Ξένοιαστοι καβαλάρηδες, ατέλειωτες λεωφόροι

Κάπου νωρίς το 1969, ο Πίτερ Φόντα, ο μακαρίτης πια προπάτορας της acid ηθοποιίας και αδερφός της Τζέιν, σε έναν καφέ με τον Μπομπ Ντίλαν, του ζήτησε να γράψει τη μουσική για ένα φιλμ στο οποίο πρωταγωνιστούσε και έγραφε και το σενάριο.

Ο Ντίλαν του απάντησε κάτι σε «no, man», αλλά επειδή ήταν πολύ φίλοι και δεν ήθελε να τον κακοκαρδίσει, του έγραψε μερικούς στίχους, πάνω σε μια χαρτοπετσέτα:

The river flows, it flows to the sea

Wherever that river goes, that's where I want to be

Flow, river, flow

Τον συμβούλεψε μάλιστα (ο Ντίλαν τον Φόντα), να δώσει τους στίχους στον Ρότζερ μακ Γκουίν, κιθαρίστα των Byrds (με τους οποίους ο Ντίλαν επίσης ήταν μεσοτοιχία) και  «θα ήξερε αυτός τι να κάνει».

Όντως, η χαρτοπετσέτα έφτασε στον μακ Γκουίν και το κομμάτι γράφτηκε: «Ballad of Easy Rider».

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

 Σήμερα, η αφορμή για το θέμα της στήλης δεν είναι η ημερολογιακή σύμπτωση. Έτσι και αλλιώς, την εβδομάδα των Χριστουγέννων σπάνια κυκλοφορούν δίσκοι (εκτός από χριστουγεννιάτικου θέματος). Αυτές τις μέρες όμως είναι ανοιχτή η συζήτηση για το ριμέικ της ταινίας-σταθμό για την μέινστριμ αντικουλτούρα, που έβαλε στα ίδια καθίσματα τον Φόντα, τον Ντένις Χόπερ που τη σκηνοθέτησε και τον Τζακ Νίκολσον, που και να υπήρχε απλά, θα πρόσθετε σε παράνοια και μεγαλείο.

Η μουσική της ταινίας όμως, ήταν κάτι το ξεχωριστό και ιδιαίτερο, ίσως ο βασικός λόγος που έγινε τόση επιτυχία. Μπορεί τα μεγάλα χιτς να τα έδωσαν οι Steppenwolf με το Born to Be Wild και το Pusher του Χόιτ Άξτον, αλλά γενικά, τα υπόλοιπα κομμάτια ήταν αυτά που απογείωσαν τον δίσκο.

Οι Band για παράδειγμα συνείσφεραν το The Weight, που είχαν κυκλοφορήσει πριν από ένα χρόνο και οι Byrds έπαιξαν το Wasn’t Born to Follow της Κάρολ Κινγκ, αλλά και το θέμα της ταινίας, υπό άλλη σύνθεση, όπως προαναφέρθηκε. Το κομμάτι κυκλοφόρησε σε δύο εκδοχές, για την ακρίβεια, μια των Byrds και μια που ηχογράφησε ο μακ Γκουίν για την ταινία. Παρεμπιπτόντως, ο Ντίλαν δεν ήθελε να φανεί πουθενά και όταν το όνομά του αναφέρθηκε στους τίτλους της ταινίας, ζήτησε να αφαιρεθεί.

Τα κορυφαία όμως δεν σταματούσαν εκεί. Οι Holy Modal Rounders συνείσφεραν ένα αλλόκοτο σάουθερν και οι Fraternity of a Man το κάπως… λιγότερο αλλόκοτο Don’t Bogart Me.  O Ντίλαν τελικά πείστηκε και έδωσε το It’s Alright Ma (I’m Only Bleeding), που είναι και ένα από τα 5 καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει και ο Χέντριξ το If 6 was 9. Οι δε Electric Prunes έψαλλαν το Kyrie Eleison.

Αρκετά χρόνια αργότερα, στην deluxe έκδοση του 2004, προστέθηκαν άλλα 19 (!) κομμάτια, μεταξύ των οποίων το θεϊκό Pushin’ Too Hard των Seeds, το White Rabbit, το I Can See For Miles κ.α.

Η ταινία ήταν αυτό που έγινε, όχι κατ’ ανάγκη λόγω της αντικειμενικής καλλιτεχνικής της αξίας, αλλά και γιατί συνέπεσε τη σωστή στιγμή, με τους σωστούς (ή και λάθος…) ανθρώπους και την κατάλληλη μουσική.

Δεν χάνετε τίποτα να την ξαναδείτε (και να την ξανακούσετε)…