Uncut Gems, όλο εκπλήξεις

Ο Άνταμ Σάντλερ δεν γέμιζε το μάτι των κριτικών μέχρι πρόσφατα και όχι άδικα. Προφανώς όταν έπαιζε στο Happy Gilmore και στο mr Deeds τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, αλλά όταν χρειάστηκε πραγματικό σενάριο για αληθινό χιούμορ και όχι την επόμενη «τροφή» για τον Σεφερλή, η κατάσταση ήταν τραγική.

Στο Meyerowitz Stories όμως, ο Σάντλερ ήταν καλός. Όχι άριστος, αλλά καλός. Μπορεί να έφταιγε και η παρουσία του Νόα Μπάουμπαχ στη σκηνοθεσία που τα κάνει όλα καλύτερα. Αλλά ήταν καλός.

Πριν από λίγες μέρες, ο Σάντλερ έδειξε αυτάρεσκα το μεσαίο δάχτυλο στους διαχρονικούς επικριτές του, παίζοντας σε μια από τις καλύτερες ταινίες που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή.

Το Uncut Gems είναι μια αγχωτική, παρακμιακή ιστορία πλούτου, μικρο- και μεγαλο-εγκλήματος, τζόγου, απελπισμένων και αδηφάγων μεσηλίκων που σε κάθε στροφή της έχει και μια έκπληξη.

Και η μεγαλύτερη, είναι ο πρωταγωνιστής της, ο Άνταμ Σάντλερ.

Η ταινία των αδερφών Μπένι και Τζος Σαφντί, δύο τύπων που μεταξύ άλλων, επανασύστησαν στο κοινό έναν άλλο Ρόμπερτ Πάτινσον στο Good Time (επίσης, δείτε το «Φάρο» για να πάθετε άλλη μια πλάκα), είναι εξαιρετική. Αν το όλο στυλ της δεν ήταν τόσο επιτηδευμένα «γλιτσερό» και κιτς, θα ήταν μικρότερη η ιστορικά προσβλητική σύγκριση με σημεία σεναρίων που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Τζον Κασαβέτις.  

Ο Σάντλερ λοιπόν παίζει έναν αρκετά ύποπτο, αρκετά πλούσιο και εντελώς ανικανοποίητο τζογαδόρο, ο οποίος (θεωρεί ότι) ανακαλύπτει το δισκοπότηρο της ζωής του, αυτό που θα τον κάνει πλούσιο.

Το ίδιο πιστεύει και ο Κέβιν Γκαρνέτ, ένας από τους κορυφαίους σέντερ όλων των εποχών στο NBA, μέλος της χρυσής τριάδας G-P-A με τους Πιρς και Άλεν, που έφτασαν στην κορυφή τους Σέλτικς, το 2007-2008.

Ο Γκαρνέτ παίζει κανονικά στην ταινία και περιπλέκει τρομερά τη φαντασία με την πραγματικότητα, σε ένα σεναριακό κόλπο των αφών Σαφντί που αξίζει  συγχαρητήρια.

Ο Σάντλερ είναι κεντρικό σημείο σε μια «ρουφήχτρα» ρόλων και προσωπικοτήτων, που κινούνται μόνιμα από το αποδεκτό στο απορριπτέο και από τη νομιμότητα στην παρανομία. Η ταινία, εκτός από το 24hour στυλ πραγματικού χρόνου που χρησιμοποιεί, μεταπίπτει χωρίς κόπο από το θρίλερ στην κωμική ειρωνεία και μετά επιστρέφει στο θρίλερ και το δράμα.

Και όλα αυτά με τον Άνταμ Σάντλερ…