Το Twin Peaks τέλειωσε (;)

Το Twin Peaks είναι, όπως λέει και ένας φίλος, η απόδειξη ότι ο Ντέιβιντ Λιντς βάζει τις σελίδες του σεναρίου στον ανεμιστήρα και μετά γυρίζει τις σκηνές. Αλλά ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει σοβαρά όμως τον Ντέιβιντ Λιντς;

Η τρίτη σεζόν του Twin Peaks, η οποία συνέβη κατά τας γραφάς το 2017, όπως άλλωστε είχε προλεχθεί από την ίδια τη σειρά στο τέλος της δεύτερης σεζόν πριν από 26 χρόνια, πήρε τέλος και άφησε περισσότερα ερωτηματικά από όσα έσβησε ή αποπειράθηκε να σβήσει.

Αυτό όμως, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το Twin Peaks, τις στιγμές που είναι κατανοητό, είναι ένα θρίλερ με στοιχεία τρόμου και κάμποσο παραφρονεμένο χιούμορ. Αυτό συνέβαινε στις δύο πρώτες σεζόν, αυτό συνέβη σε ένα σημαντικό βαθμό και στην τρίτη.  Μόνο που τα επεισόδια της τρίτης σεζόν μοιάζουν περισσότερο με μια all star συνάντηση ανθρώπων που είτε κάνουν παρέα με τον Ντέιβιντ Λιντς, είτε ψοφάγανε να παίξουν έστω και δυόμισι δευτερόλεπτα υπό τη σκηνοθετική του διεύθυνση.

Στο Twin Peaks III λοιπόν, παίζουν όλοι και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι. Μέχρι και ο μακαρίτης Μπόουι κάνει ένα cgi καμέο, ανάμεσα στην απόλυτη τρέλα που εκτυλίσσεται στην οθόνη.Σημείο αναφοράς και πάλι είναι ο Κάιλ μακ Λάχλαν, ο οποίος παραμένει ένας τρομερός ηθοποιός. Γύρω από τον πολλαπλό εαυτό του συμβαίνουν τα λογικά και κυρίως, τα παράλογα της σειράς, που για 15 περίπου επεισόδια είναι μια ωδή στο σουρεαλισμό.

Το καλό με το Twin Peaks είναι ότι ακόμα και αν σου πούνε το τέλος, δεν «τρως σπόιλερ». Σημασία δεν έχει να «μάθεις τι έγινε» αλλά να δεις την ομόκεντρη πορεία όλων αυτών των απίθανων φυσιογνωμιών και προσωπικοτήτων που ζούνε και δρουν στον κόσμο (κόσμους) του Twin Peaks.

Είναι υπερεκτιμημένη η σειρά; Είναι, γιατί μια «τέλεια σειρά» δεν μπορεί να αφήνει τόσα πολλά νήματα της ιστορίας να μην καταλήγουν πουθενά. Αλλά το Twin Peaks, ειδικά το σύγχρονο, περισσότερο χρησιμεύει ως ένα αλληγορικό διαλειμματάκι από τις  σινεματικού πλέον επιπέδου σειρές που κατακλύζουν την τηλεόραση.

Φέτος, η παλαβομάρα τελείωνε συνήθως σε μια εξαιρετική live εμφάνιση διαφόρων γνωστών (λέγε με Έντι Βέντερ) και λιγότερο γνωστών μουσικών, οι οποίοι συνόδευαν συνήθως μια παράλληλη ιστορία που άρχιζε και τέλειωνε σε όσο χρόνο κρατούσε ένα τραγούδι και μετά, δεν μαθαίναμε τίποτα, ποτέ ξανά γι αυτή. Όπως δηλαδή μπορεί να συμβεί αν βγεις ένα βράδι για ένα ποτό και να παρατηρήσεις τι συμβαίνει με τους δίπλα σου για πέντε μόνο λεπτά.

Η φετινή σεζόν είχε και τις απώλειές της. Ο Μιγκέλ Φερέρ ήταν ο πρώτος που πέθανε, τον περασμένο Ιανουάριο. Ο δεύτερος, ήταν μόλις χτες ο τεράστιος Χάρι Ντιν Στάντον, ένας από τους ηθοποιούς αναφοράς στις ΗΠΑ και στο παγκόσμιο σινεμά.

Όσο για το τέλος, αυτό στην ουσία δεν υπάρχει. Όποιες απαντήσεις θα πάρετε, θα τις πάρετε γύρω στα μέσα της σειράς και λίγο μετά. Το τέλος είναι μια σχετική έννοια στο μυαλό του Ντέιβιντ Λιντς και γι αυτό ή το θαυμάζεις ή το μισείς.