Το τέλος των «ακομμάτιστων»

Για περίπου 30 χρόνια, στην Ελλάδα ζήσαμε τις «εκλογές των ακομμάτιστων» στην αυτοδιοίκηση.

Ήταν πραγματικά σχεδόν αστείο, άνθρωποι γνωστοί, όχι μόνο για την πολιτική τους έξωθεν μαρτυρία, αλλά για την κομματική τους ιδιότητα, να λένε «αφήνουμε την κομματική μας ταυτότητα σπίτι» και να καμώνονται ότι εφαρμόζουν κάποια άλλη, αδιόρατης προέλευσης πολιτική, όταν εκλέγονταν.

Εκτός από το χώρο της αριστεράς, από το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική, μέχρι κατά περίπτωση τον ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν «κόμμα μη εξουσίας», όλοι-ες φορούσαν το σπορ σύνολο της «μη κομματικής υποψηφιότητας», για να ξαναβάλουν το επίσημο κοστούμι του κόμματος στις «σοβαρές» εκλογές. Ακόμα και η ελληνική ακροδεξιά και οι νεοναζί, όταν κατέβηκαν (και μπήκαν) στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, άλλοι έλεγαν ότι είναι.

Τώρα, αυτά τέλειωσαν.

Και τέλειωσαν γιατί έτσι το επιθυμεί η ΝΔ, η οποία δίνει το πολιτικό πρόταγμα από τη Βουλή και την κοινωνία, μέχρι ενδεχομένως σε συνταγές μαγειρέματος, ελλείψει αντιπολιτευτικού πολιτικού σχεδίου.

Ο πρωθυπουργός γυρίζει την Ελλάδα και παρουσιάζει υποψήφιους περιφερειάρχες, αφήνοντας την πολιτική του σφραγίδα. Θα έχει ενδιαφέρον όταν θα έρθει και στα Γιάννενα, για να χρίσει και τον επικρατέστερο όλων, τον Αλέκο Καχριμάνη, ο οποίος κάποτε εξανίστατο μέσα στο τότε εκλογικό κέντρο, στο Ίλιον, ότι δεν θέλει χρίσματα κομμάτων.

Πολύ παλιά, βέβαια…

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά υποψηφίους-ες την τελευταία στιγμή και προσπαθεί να εφαρμόσει ένα πλάνο που σε άλλες συνθήκες, ήταν όντως λύση επιβίωσης: πρωτοκλασάτα στελέχη σε θέσεις επικεφαλής, με δεδηλωμένη πολιτική ταυτότητα. Αυτά βέβαια είχαν νόημα όταν οι διαφορές στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό ήταν διαχειρίσιμες και όχι ισοπεδωτικές, όπως τώρα, που θα πρέπει να δοκιμαστούν για την αποτελεσματικότητά τους.

Οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ επικαλούνται ξανά τον Ανδρέα Παπανδρέου, έχοντας ανάγει την κομματική δήλωση σε αναγνώριση δακτυλικού αποτυπώματος. Είναι μια κάπως… ρετρό τακτική, την ώρα που το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να φυλλοροεί και στην αυτοδιοίκηση, κυρίως προς τα ψηφοδέλτια της ΝΔ. Και όχι δεν φταίει μόνο ότι αυτοί-ες που φεύγουν είναι «δεξιοί». Φταίει που το αφήγημα, το κανονίζει άλλος και η σκληρά ηττημένη κεντροαριστερά στην Ελλάδα, δεν μπορεί ούτε μια γραμμή του να ψελλίσει.

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου, εκλογές με περισταλμένη τη συμμετοχή, εξαιτίας άλλης μιας σειράς αντιδημοκρατικών νομοθετικών παρεμβάσεων, θα συγκεντρώνουν πάρα πολλά στοιχεία κοινοβουλευτισμού. Από το 3% της εισόδου στα συμβούλια, μέχρι τις καθαρές κομματικές στηρίξεις.

Τα κόμματα ουσιαστικά ξαναζητούν από το αυτοδιοικητικό πεδίο, τη μαζικότητα που χάνουν γιατί έχουν αποψιλώσει –ως εξουσία- την έννοια του εργασιακού χώρου και της κοινωνικής δραστηριότητας. Και το κάνουν με έναν τρόπο που μοιάζει με επιστροφή σε παλιούς έρωτες και προσπάθεια αναζωογόνησής τους.

Τουλάχιστον, τώρα δεν θα υπάρχει αυτή η έντονη αίσθηση υποκρισίας…