Τελικά το Suicide Squad δεν ήταν τόσο κακό (παραμένει όμως μέτριο)

…όχι ότι ήταν καλό, αλλά μάλλον έφαγε όλο το damage που αναλογούσε αποκλειστικά σε ένα-δυο χαρακτήρες του και κυρίως σε αυτή την πλήρως αποτυχημένη παρουσία του Τζόκερ. Ο Τζάρεντ Λέτο ως μπαλαντέρ στο ρόλο που έπαιξε κατά καιρούς ο μουρλοΝίκολσον και ο Χιθ Λέτζερ, είναι λίγο πιο αποτελεσματικός υποκριτικά από υποκατάστατο οδοντόκρεμας στη διάθεση του καλύτερου σκηνοθέτη του κόσμου.

Αλλά συνολικά, το Suicide Squad είναι μάλλον καλύτερο από απογοητεύσεις τύπου «Dawn of Justice». Ο Γουίλ Σμιθ και η Μαργκότ Ρόμπι κρατάνε ισομερώς το βάρος της πλοκής, ανάμεσα στον μπρατσαρά ημίκακο και την γκροτέσκα ψυχασθενή σεξοβόμβα. Στα συν είναι και το σενάριο που μπλέκει και μετα-μεταφυσικές  ιστορίες στην πλοκή.

Τα καλά όμως είναι μέχρι εδώ. Φέτος, οι μεταφορές από τα κόμικς στο σινεμά έχουν πρόβλημα και όλο και περισσότερο φαίνεται ότι οι σεναριογράφοι φτάνουν στα όριά τους. Το Suicide Squad, μια ιστορία με κακούς (έως κάκιστους, στις κανονικές ιστορίες) τύπους, ήταν μια ευκαιρία για κάτι διαφορετικό. Όπως όμως και το Dawn of Justice όπου η λεπτή γραμμή μεταξύ αρετής και κακίας είναι συγκεχυμένη, το Χόλυγουντ τα θαλάσσωσε. Η ευκαιρία, επί του παρόντος, χάθηκε, σεναριακά τουλάχιστον. Ίσως δεν υπάρχουν πλέον στο «τιμόνι» των ταινιών μάστορες όπως ο Τιμ Μπέρτον που ασχολούνται όλη τους τη ζωή με την πάλη καλού-κακού, χωρίς να παίρνουν ντε και καλά το μέρος κάποιας μπάντας.

Εν τέλει, το Suicide Squad μπορεί να το ευχαριστηθεί ως συνοδευτικό ποπ κορν ο θεατής. Αλλά δεν παύει να είναι μια μετριότητα που θα περάσει και επί του παρόντος θα μας κάνει να ανησυχούμε περισσότερο για το τι μας περιμένει με τον Μπάτμαν στα χέρια του Μπεν Άφλεκ…