Το τελευταίο «βρετανικό Γούντστοκ»

Η νήσος Γουάιτ, στο βρετανικό κανάλι, είναι το δεύτερο πιο πυκνοκατοικημένο νησί του… μεγάλου νησιού, της Αγγλίας. Ήταν επίσης και το σημείο όπου έγινε το πιο παραγνωρισμένο, αλλά και το πιο μεγάλο μουσικό γεγονός της Αλβιώνας, το 1970: το Isle of Wight festival.

To 1970, τα μεγάλα μουσικά φεστιβάλ είχαν προλάβει να γεννηθούν, να μεγαλώσουν και να γεράσουν μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, πριν ξαναγεννηθούν ως μεταλλικές κυρίως mega-συναντήσεις όπως στο κάστρο του Ντόνιγκτον στη δεκαετία του ’80 και πλέον, ως πόλοι τουριστικής έλξης όπως στις μέρες μας.

Το Γούντστοκ ήταν κάτι σαν αποχαιρετισμός στο «καλοκαίρι της αγάπης». Το φεστιβάλ της νήσου Γουάιτ ήταν σίγουρα πιο «σκοτεινό», όχι τόσο χίπικο, αλλά και σίγουρα, καλύτερο μουσικά.

Μόνο από τις πέντε μέρες του φεστιβάλ, από τις 26 ως τις 30 Αυγούστου του 1970, βγήκαν έξι ζωντανοί δίσκοι και άλλα τόσα φιλμ, τα οποία κυρίως, κυκλοφόρησαν αρκετά αργότερα σε dvd.

Ανάμεσά τους, τα δύο κορυφαία παραμένουν το Live At the Isle of Wight των Who και το Nothing is Easy:Live at the Isle of Wight των Jethro Tull. Στο δεύτερο, το εξόδιο δεκάλεπτο με τα We used to know/For a thousand mothers είναι μια από τις κορυφαίες συναυλιακές στιγμές που καταγράφηκαν σε ακουστικό μέσο.

Το ίδιο το φεστιβάλ, ήταν μια μόνιμη αναφορά στην ελευθεριακή αντίληψη για τα πράγματα. Εκτός από το γεγονός ότι ήταν πρακτικά αδύνατο (όπως και στο Γούντστοκ) να ελεγχθεί η είσοδος, οι «αντίρροπες δυνάμεις» ουσιαστικά δημιούργησαν ένα «ελεύθερο φεστιβάλ». Η τοπική κοινωνία, κυρίως πλούσιοι συνταξιούχοι Άγγλοι, άφριζαν στην προοπτική να γίνει το νησί τους πόλος έλξης για εκατοντάδες χιλιάδες φρικιά, κάτι που το καθιστούσε αναπόδραστο όμως η απίθανη σύνθεση του φεστιβάλ: Από τον Χέντριξ και τους Who, μέχρι την Τζόαν Μπαέζ, τους Taste του Ρόρι Γκάλαχερ, τους Jethro Tull που τότε ήταν ίσως στην αποκορύφωση της δημιουργικότητάς τους, τους αρχιερείς του μετέπειτα αρτ ροκ Moody Blues, τον Μάιλς Ντέιβις, του οποίου η εμφάνιση επίσης κυκλοφόρησε αργότερα σε dvd, αλλά και ο Ντόνοβαν, ο Λέοναρντ Κοέν, ο Τόνι Τζο Γουάιτ και οι απόντες του Γούνστοκ, Τζόνι Μίτσελ και Doors. Άλλοι πάλι που δηλώθηκαν στις αφίσες δεν έπαιξαν καν, ενώ άλλοι, όπως οι Hawkwind, έπαιξαν στο Canvas City, μια παρακείμενη… φουσκωτή τέντα.

Το φεστιβάλ της νήσου Γουάιτ δεν ήταν το τελευταίο των φεστιβάλ, καθότι στην Αλβιώνα ακολούθησε το, αειθαλές πλέον,  Γκλάστονμπερι (που μπορεί να θεωρηθεί ταυτόχρονα και πρόδρομος των φεστιβάλ, καθότι γινόταν και για ένα διάστημα στο μεσοπόλεμο) και μια σειρά άλλα. Το Isle of Wight Festival του ’70 όμως, ήταν εκείνο που μπήκε στο βιβλίο Γκίνες, καθώς συγκέντρωσε περίπου 600.000 θεατές.  

Ο Ρον Φουλκ, ένας από τους δύο βασικούς διοργανωτές, έκανε τον επικήδειο του φεστιβάλ λέγοντας «ξεκίνησε σαν όνειρο και κατέληξε ένα εκτός ελέγχου τέρας». Πέρυσι, το φεστιβάλ επέστρεψε, με headliners τους Who και μια εκδοχή των Queen με τον Άνταμ Λάμπερτ…