Περιμένοντας τον ήλιο, πενήντα χρόνια πριν

Όταν ο κόσμος άκουγε αγγλική μουσική στις ΗΠΑ, οι Doors, το συγκρότημα του Ρέι Μάνζαρεκ και του γοητευτικού κομπέρ Τζιμ Μόρισον, έκανε την αντίστροφη κίνηση. Τον Ιούλιο του 1968, πριν ακριβώς 50 χρόνια δηλαδή, οι Doors κυκλοφόρησαν το τρίτο τους άλμπουμ, που παρότι δεν ήταν το καλύτερό τους, περιείχε το μεγαλύτερο χιτ που τους έκανε γνωστούς στην Αγγλία, αλλά και την καλύτερή τους σύνθεση.

Το Hello, I love you ήταν ένα παιχνίδι με τα νεύρα του Ρέι Ντέιβις των Kinks βασικά, ένα τραγουδάκι «πεσίματος» στο πλήρες κλίμα της εποχής. Αυτό, μπορείτε να το δείτε να αποτυπώνεται επακριβώς στις σεζόν της σειράς Mad Men που έχουν γυριστεί στο Λος Άντζελες, στην πατρίδα των Doors.

Εκτός όμως από τη διαστημική επιτυχία, ο δίσκος είχε και το απόλυτο τραγούδι αποχαιρετισμού στο καλοκαίρι: Το Summer’s almost gone, μια υπέροχη δημιουργία του Μόρισον, στο οποίο συμμετέχει η κιθάρα του Ρόμπι Κρίγκερ με εξαιρετικό τρόπο, μοιάζει με οκτώμιση απόγευμα σε παραλία ελληνικού νησιού χωρίς τουρίστες (αν υπάρχει πια κάτι τέτοιο), με τους τελευταίους καφέδες και τις πρώτες μπύρες, στις 29 Αυγούστου…

Ο δίσκος στηρίχτηκε πολύ και από το α λα Κουρτ Βάιλ Love street και τα σαφώς πιο ροκ εν ρολ We could be so good together και Five to one (babe, one in fiiiiive…).

Το Waiting for the sun ήταν μια μεγάλη στιγμή των Doors. Όχι καλύτερο από το πρώτο και ομώνυμο, αλλά σίγουρα με μεγαλύτερη προσωπικότητα από τα δύο επόμενα άλμπουμ, μέχρι να φτάσει το LA Woman και να καθορίσει τη μουσική τους για πάντα. Μετά το χαμό του Μόρισον, το 1971, οι Doors συνέχισαν για τρία ακόμα άλμπουμ, πολύ διαφορετικά από αυτά που άγγιξε ο lizard king, που ως γνωστόν, μπορούσε να κάνει τα πάντα…