Τα οστά, το κρανίο και το Ζάππειο

Η ιστορία του Ευαγγέλη Ζάππα, του μικρότερου γιου του εμπόρου, Βασιλείου Ζάππα, ξεκίνησε από την περιοχή του Τεπελενίου στις 23 Αυγούστου του 1800, στο Κάτω Λάμποβο.

Στα Γιάννενα, το όνομά του φέρει ένας πεζόδρομος, μικρός μεν, αλλά από τους εμβληματικότερους στο ιστορικό κέντρο των Ιωαννίνων.

Ο Ζάππας λοιπόν, από πολύ μικρός στρατολογήθηκε από τον Τεπελενλή, τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων και πολύ πριν γίνει ένας πλούσιος επιχειρηματίας στη Βλαχία, έγινε ένας πολεμιστής που η φήμη του προηγούνταν της παρουσίας του. Πολέμησε δίπλα στον Μάρκο Μπότσαρη, ενώ άλλες αναφορές τον έφεραν μέλος του σώματος του αδερφού του Μάρκου, Κώστα Μπότσαρη και άλλους καπεταναίους της Επανάστασης, μέχρι και τον Μακρυγιάννη.

Η πολεμική του ικανότητα τον έφερε μέχρι το βαθμό του ταξιάρχου.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή εδώ:

Ο Ζάππας ήταν από την «τάξη» των πολεμιστών του ’21 που εγκατέλειψαν το διοικητικά ελλαδικό χώρο, μετά την επανάσταση. Το 1831 μετεγκαταστάθηκε στη Βλαχία και ξεκίνησε εμπορική και μεταπρατική δραστηριότητα και στα 60 του χρόνια, είχε ήδη αναπτύξει μεγάλη περιουσία.

Η ιστορία του Ζάππα συνδέθηκε με την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων, με τη διάθεση 400 μετοχών του, από την Εθνική Ατμοπλοΐα, την πρώτη ελληνική ακτοπλοϊκή εταιρία , για τη διοργάνωσή τους. Διέθεσε τα μερίσματα με επιστολή του το 1856, προς τον ίδιο τον Όθωνα.  

 Η πρόταση του Ζάππα όμως δεν έγινε δεκτή χωρίς κριτική. Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής, υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης, τη χαρακτήρισε «παράδοξη και γελοία». Οι 400 μετοχές όμως ήταν δελεαστικότητες και τελικά, βρέθηκε η «χρυσή τομή»: τετραετής έκθεση βιομηχανικών και γεωργικών προϊόντων, που ήταν πολύ «της μόδας» τότε ως κοινωνικό και οικονομικό γεγονός και ταυτόχρονα, αθλητικοί αγώνες: τα «Ολύμπια».

Οι πρώτοι αγώνες έγιναν το 1859 στην «πλατεία Λουδοβίκου», τη σημερινή Ομονοίας. Οι αγώνες ήταν εθνικοί και ένας από τους νικητές, στο «άλμα υπέρ τα εσκαμμένα» ήταν ο Σουλιώτης Μπενούκας.

Το σχέδιο του Ζάππα ήταν να γίνονται μόνιμα οι αγώνες. Το 1863 όμως, τον χτύπησε η ψυχική νόσος.

«Προσεβλήθη υπό φρενιτιάσεως ή μονομανίας τινός, προελθούσης πιθανώς είτε εκ καταχρήσεως τονικών φαρμάκων ληφθέντων προς ανάκτησιν των σωματικών αυτού δυνάμεων, ...είτε ένεκα υπερβάλλοντος πλούτου, τον οποίον κατόρθωσε να υπεραυξήσει μέχρι μυθώδους ποσού» όπως αναφέρει ο γραμματέας του Ελληνικού Προξενείου στο Βουκουρέστι, Βενιζέλος, σε γράμμα του προς το Υπουργείο Εξωτερικών.

Ο Ζάππας πέθανε στις 19 Ιουνίου 1865, στο Μπροστένι. Οι ιδιόρρυθμες παραγγελίες του δεν σταμάτησαν με το θάνατό του. Στη διαθήκη του όρισε τα οστά του να ταφούν στην αυλή του σχολείου στο Λάμποβο και το κρανίο του στο «κατάστημα των Ολυμπίων», στην Αθήνα.

Αυτό, δεν είναι άλλο από το Ζάππειο Μέγαρο.