Τα διλήμματα έχουν δύο (κ)όψεις

Ένα δίλημμα έχει πάντα δύο διαστάσεις, της υποβολής του και της υποδοχής του.

Αλλιώς το αντιλαμβάνεται αυτός που το καταθέτει, αλλιώς αυτός που πρέπει να αποφασίσει. Επίσης, για να ισχύει ως δίλημμα, θα πρέπει να το αποδεχθούν και οι δύο. Η μια άκρη να τηρήσει τους όρους του διλήμματος, η άλλη να αποδεχθεί το ερώτημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτυγχάνει με διάφορους τρόπους, σε όλα τα παραπάνω, τα τελευταία 4 χρόνια. Όταν ξαναπήρε ποσοστό κάτω του 30%, στις ευρωεκλογές του 2019, αυτό θεωρήθηκε ένα ηχηρό μήνυμα. Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών που ακολούθησε και ήταν καλύτερο, αντιμετωπίστηκε περίπου με την αντίληψη «ευτυχώς, δεν πάθαμε και τίποτα».

Κάπως έτσι φτάσαμε στο κάζο του χώρου της κεντροαριστεράς, στις 21 Μαΐου 2023. Μαζί τα κόμματα που την αντιπροσωπεύουν εκλογικά, πήραν με το ζόρι το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, το 2019.

Το εντυπωσιακό είναι ότι τα διλήμματα που θέτουν, είναι ξανά λάθος. Το ΠΑΣΟΚ ζει το «2012 αντεστραμμένο», βλέποντας ότι θα μπορούσε να επανέλθει στη δεύτερη θέση του εκλογικού πίνακα προοπτικά, με τον ίδιο τρόπο που ανέβηκε ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή-και στην κυβέρνηση: με την πτώση του αντιπάλου.

Κάπως έτσι το ΠΑΣΟΚ ανέκτησε εν μια νυκτί την υπεροψία που το κατέβαλλε την τελευταία δεκαετία, από όταν ξεκίνησε να ψηφίζει αβλεπί μνημόνια, κάτι που έκαναν τόσο ΝΔ (με την οποία συγκυβέρνησε κιόλας και τώρα αυτοπροβάλλεται ως «ανάχωμά» της), όσο και ΣΥΡΙΖΑ. Οι μηχανισμοί «ξύπνησαν» και άρχισαν να δουλεύουν πάλι για να εκλέξουν υποψήφιους-ες και να επανέλθουν τα παλιά καπετανάτα.

Ο δε ΣΥΡΙΖΑ εκπλήσσει με την αδυναμία να αναλύσει αυτό που συνέβη. Το πρόβλημα δεν είναι η μη αποδοχή της «προοδευτικής κυβέρνησης» απλά. Το θέμα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να κοιτάξει πάλι στ’ αριστερά του για ευθύνες.

Γιατί δηλαδή να είναι το δίλημμα μονοδρομικό; Γιατί να μην πει για παράδειγμα ο Βαρουφάκης ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι «ψηφίστε μας να πάρουμε 3% και να μπούμε στη Βουλή για να μην αυξηθούν οι έδρες της ΝΔ»; Γιατί να μη ζητήσει το ΚΚΕ διψήφιο ποσοστό, που στο κάτω-κάτω έχει και μεγαλύτερη απεύθυνση στους χώρους δουλειάς;

Η επόμενη «μάχη» αυτού του χώρου είναι στην κοινωνία, όχι μόνο ούτε κυρίως στο τι θα γίνει στη μεθεπόμενη Βουλή. Δεν μπορεί να επιμένει απλά και μόνο στην προσπάθεια ακύρωσης ενός αντιπάλου που ακυρώνει τα πάντα, πολύ πιο εύκολα. Η βιαστική καταφυγή στο επιχείρημα της «αλλαγής του Συντάγματος» επειδή το είπε ο αναξιόπιστος και αλαζόνας  Α. Γεωργιάδης, ουσιαστικά αγνοεί βασικές διατάξεις του, όπως για παράδειγμα ότι η αναθεώρηση γίνεται σε τρεις κοινοβουλευτικές περιόδους (υπολογίζοντας και την ολιγόωρη της ερχόμενης Κυριακής) και όχι άμεσα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει από τώρα, ότι ο κ. Μητσοτάκης θα είναι πρωθυπουργός και το 2027, τότε ίσως θα πρέπει να μην κατέβει καν στις 25 Ιουνίου.

Οι καιροί είναι κυνικοί και οι προαιρέσεις το ίδιο. Η τραγωδία των Τεμπών, οι υποκλοπές και το κλείσιμο του ματιού σε ό,τι αναχρονιστικότερο και συντηρητικό υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, είναι αποτελέσματα μιας πολιτικής.  

Η επιχειρηματολογία όμως δεν μπορεί να αρχίζει και να τελειώνει σε αυτά. Για να πείσεις στους κυνικούς καιρούς, χρειάζεται περισσότερο από ποτέ άλλοτε πρόγραμμα, τακτική και στρατηγική που να απηχεί την πραγματικότητα και όχι απλά το πολιτικό σου echo chamber. Αυτό θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και το ΠΑΣΟΚ, γιατί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ξέχασαν πώς γίνονται πολιτικά όπλα τα παραπάνω.