Συντηρητικές στροφές και κεντροαριστερά χειρόφρενα

Το αποτέλεσμα των χτεσινών εκλογών ήταν σαν επιβεβαίωση πειράματος, του οποίου τα αποτελέσματα στην αρχή δεν ήταν πιστευτά.

Είναι επίσης μια «επιστροφή στο 2012» αλλά από την ανάποδη και με διαφορετικές περιρρέουσες συνθήκες.

Το πολιτικό σκηνικό καυχιέται ότι έχει επιστρέψει δυναμικά και είναι πια σταθερό, γιατί η ΝΔ, το πλέον αειθαλές κόμμα του, έχει αυτοδυναμία και ένα ποσοστό με «4 μπροστά» που λέει και ο πρόεδρός του.

«Is it though;» που θα ‘λεγε και ο μέσος δημιουργός meme, με τη φάτσα του Κρις Χέμσγουορθ.

Για να δούμε κάπως πιο αναλυτικά τι έγινε χτες:

Η ΝΔ είναι κυρίαρχη, όχι τόσο γιατί κρατήθηκε σταθερή εκλογικά, παρότι έχασε γύρω στις 300.000 ψήφους, αλλά γιατί το πολιτικό της αφήγημα είναι κυρίαρχο.

Έχει καταφέρει να καθορίζει τους όρους της πολιτικής συζήτησης, όπου αυτή υπάρχει, απαλείφοντας την –ισχνή όπως εκφράστηκε- αντίθετη γνώμη. Δεν επωφελήθηκε απλά και γενικά από μια «συντηρητική στροφή» του κόσμου, αλλά συνέβαλε δραστικά σε αυτή, τη διαπαιδαγώγησε και την έβαλε σε κάθε συζήτηση. Τώρα, θα επωφεληθεί, αλλά θα κινδυνέψει κιόλας από αυτή την εξέλιξη, γιατί δεν είναι απλό να υποστηρίζεις alt right απόψεις, όταν στη Βουλή υπάρχει ξανά νεοναζιστικό μόρφωμα και ισχυρή ακροδεξιά.

Διαβάστε τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιουνίου εδώ

Η νίκη της ΝΔ και της, διαφόρων αποχρώσεων δεξιάς χτες, είναι μεγαλύτερη γιατί το «αντίπαλο δέος» πρακτικά δεν υπάρχει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καταποντίστηκε περαιτέρω, πληρώνοντας και την αποχή-ρεκόρ. Η εδώ και καιρό απουσία στρατηγικής, οι ατέλειωτες οργανωτικές παλινδρομήσεις, μια σχετική υπεροψία της ηγεσίας που πίστεψε ότι «ήξερε τα κόλπα» (ενώ δεν είχε ιδέα, όπως αποδείχθηκε) και το ατέλειωτο echo chamber που απαντούσε κίβδηλα στις ερωτήσεις της μητριάς της χιονάτης στον καθρέφτη, κατέληξαν στο 17,84%. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με ποσοστό κάτω του 20%, χάνει τη θέση «κόμματος εξουσίας» στο πολιτικό πάρκινγκ και αυτό είναι μια τεράστια τακτική ήττα.

Δεν είναι όμως η μεγαλύτερη.

Ο «δώθε από τη δεξιά» πολιτικός χώρος στην Ελλάδα, χτες υπέστη τη μεγαλύτερη ήττα του από τις εποχές που δεν του επιτρεπόταν να κατέβει στις εκλογές (μέρες δημοκρατίας και καλά…). Το ΠΑΣΟΚ έχει ελάχιστο περιθώριο ικανοποίησης, γιατί το «διψήφιο ποσοστό» ήταν αρκετό στις 21 Μαΐου. Όχι χτες.

Χτες, έχασε καμιά 60αριά χιλιάδες ψήφους και δεν μπόρεσε να κυνηγήσει σοβαρά τον βασικό του αντίπαλο (τον ΣΥΡΙΖΑ), την ώρα που αυτός κατέρρεε.

Μαζί, τα δύο κόμματα της κεντροαριστεράς δεν μετρούν ούτε καν 30%. Το κεντροαριστερό αφήγημα δεν υφίσταται-έτσι και αλλιώς ήταν πολύ σαθρό στην Ελλάδα- και η «κληρονομιά Σημίτη» είναι στη ΝΔ, για να συνυπάρχει πολιτικά με φαιές αντιλήψεις.

«Δουλίτσα να γίνεται» που λέει και ο μέσος ψηφοφόρος. Η Άννα Διαμαντοπούλου που φημολογείται ότι θα υπουργοποιηθεί, έτσι και αλλιώς περισσότερο μοιάζει να βρίσκεται στον φυσικό της πολιτικό χώρο, παρά πιστεύει κανείς ότι υπήρξε ποτέ όντως σοσιαλδημοκράτισσα.

Η μόνη ορατή κοινοβουλευτική, παγιωμένη αριστερή πρόταση, είναι το ΚΚΕ. Ούτε και αυτό όμως μπόρεσε να αδράξει πραγματικά την ευκαιρία της ανακατανομής δυνάμεων.

Όσο για την ακροδεξιά και τους νεοναζί, δεν ήταν ποτέ έκπληξη στην Ελλάδα. Πάντα χρήσιμο συστημικό εργαλείο, συνεργάτης κάθε εξουσίας, από την κατοχική μέχρι τις εγχώριες κατά καιρούς, είναι ξανά στη Βουλή γιατί φαίνεται ότι και το παρόν συντηρητικό αφήγημα, δεν επαρκεί.

Ούτε φυσικά επαρκεί η νομοθετική τρικυμία Βορίδη, ο οποίος χτες καυχήθηκε ξανά ότι «κράτησε τον Κασιδιάρη εκτός Βουλής», την ώρα που ο έγκλειστος με δικαιώματα… social media νεοναζί πανηγύριζε για την επιτυχία του κόμματός του και ο «νόμιμος πρόεδρος» τον ευχαριστούσε. Κάθε άνθρωπος και μέσο που θα ξεπλύνουν ξανά αυτή την ιστορία, θα είναι πια πολιτικά συνένοχοι.

Η ιστορία δεν σταματάει πάντως, ούτε η ζωή, ούτε τίποτα. Από σήμερα υπάρχει μια κυβέρνηση ακριβώς με το μέγεθος της προηγούμενης, με 158 βουλευτές δηλαδή.

Οι συνθήκες είναι για μια ακόμα φορά διαφορετικές, για όλους όμως. Το κρίσιμο πολιτικό σημείο των αυτοδιοικητικών εκλογών θα κρίνει αν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ μπορούν να επιβιώσουν ή έχουν αποφασίσει ότι θα παραμείνουν στην γκρίζα πολιτική ζώνη για πολλά χρόνια ακόμα.

Όσο για τον λαό, παραμένει ένας και ψηφίζει ανάλογα με το πώς διαπαιδαγωγείται πολιτικά. Ας μην το ξεχνάμε αυτό.