Suicide: Δύο Νεοϋορκέζοι παίρνουν ένα synth

To 1977 οι καμπάνες στα παντελόνια δεν ήταν πιο τόσο επισκοπικές και οι γιακάδες είχαν μικρύνει σε επίπεδο κάτω του ορίου ασφαλείας για απογείωση, τις μέρες με ισχυρούς ανέμους.

Επίσης, το πανκ ήταν μια πραγματικότητα και εμπνεόταν από πράγματα που ενώ υπήρχαν, στη μουσική και στην κοινωνία, ήταν κάπως αδιόρατα. Και όπως είχε πει και ο Ζαμπέτας, πάντα χρειάζεται κάποιος να πηδάει ψηλότερα από τους άλλους και να φτάνει τα ωραία τραγούδια που υπάρχουν κάπου ψηλά.

Δύο τέτοιοι ήταν ο μακαρίτης εδώ και μια πενταετία Άλαν Βέγκα και ο Μάρτιν Ρεβ που ζει και βασιλεύει. Οι δύο τους, έφτιαξαν τους Suicide, μια μπάντα που τέτοιες μέρες πριν από 44 ολόκληρα χρόνια, κυκλοφόρησε τον πρώτο της και ομώνυμο δίσκο.

Αν σας αρέσει ο Τύπος μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή:

Οι Suicide ήταν μια άλλη ιστορία, μέσα στο χαμό από μπύρες, παραμάνες και πέτσινα του πανκ. Οι ωδές στο συνθετικό μινιμαλισμό, οι αβαν γκαρντ μουσικές και τα πολλά-πολλά synths και drum machines, δεν ήταν καθόλου εστέτ στα μυαλά και στα χέρια των δύο συντελεστών.

Το δε άλμπουμ ήταν (και είναι) μνημείο της μουσικής. Ενώ ξεκάθαρα οι τύποι αναφέρονται σε προσωπικούς τους ήρωες, στο παλιακό ροκενρόλ  του Τζιν Βίνσεντ και του Έλβις, τα κομμάτια τους ήταν σαν να «ξεχτένιζαν» το πολύ ζελέ από τις κομμώσεις των ροκάδων στα ‘50s.

Ακούστε το Frankie Teardrop για παράδειγμα, ένα από τα πιο εκφραστικά και ψυχωμένα κομμάτια του ροκενρόλ, όπου τα όργανα είναι θαμμένα σχεδόν σε επίπεδο «λευκού ήχου» και ταυτόχρονα είναι σε πρώτο πλάνο.

Ο Ρεβ(ερμπι) και ο Βέγκα, που κανονικά λεγόταν Μπορούχ Άλαν Μπέρμοβιτς έβαλαν στο άλμπουμ όλη τους την παραξενιά και το ταλέντο, ανοίγοντας το δρόμο σε καλλιτέχνες που ούτε καν μπορεί να φανταστεί κανείς σήμερα, ότι αναφέρονται σε αυτούς ως επιρροές.

Επίσης, ήταν μια από τις πρώτες πάντες που χρησιμοποιούσαν τον όρο «punk» στις αφίσες τους, την εποχή που οι Pistols ακόμα δοκίμαζαν ρούχα στου μακ Λάρεν…