Στον κήπο του μεγάλου αγνώστου

Πριν από 28 ολόκληρα χρόνια κυκλοφόρησε ένας από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών στο, ας πούμε εναλλακτικό, σκληρό ήχο. Οι Soundgarden, η καλύτερη μπάντα του Σιάτλ μαζί με τους Pearl Jam (το διαστημόπλοιο των Mad Season δεν μετράει), κυκλοφορούσαν το Superunknown.

O δίσκος ερχόταν αμέσως μετά το επίσης τρομερό Badmotorfinger όπου υπήρχε η ξακουστή τριάς Jesus Christ Pose, Outshined και Rusty Cage.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

To  Superunknown όμως ήταν ένα βήμα παραπάνω. Οι SG μέχρι τότε είχαν ανακαλύψει μαζί το grunge, το metal, το stoner και τώρα, είχε έρθει η ώρα να προσθέσουν, με πιο ορατό τρόπο στους ακροατές, την ψυχεδέλεια.

Ο δίσκος ήταν κανονικό περιβόλι: Εκτός από τις εγγενείς τάσεις της μπάντας (να τα πριονίζει όλα με τον συμπαγή της ήχο δηλαδή), υπήρχαν πιο ποπ και ελέκτρο επιρροές, με στίχους που δεν προμήνυαν καλά μελλούμενα. Ο Κρις Κορνέλ έγραφε με οργή και θλίψη, δήλωνε αρκετά επηρεασμένος από τη Σλύβια Πλαθ εκείνη την περίοδο και ο δίσκος είχε από αυτές τις χειμαρρώδεις κιθαριστικές εκφράσεις του Τέιλ, μέχρι… κουτάλια. Στο Spoonman που ανοίγει τον δίσκο, παίζει τα κουτάλια του ο Άρτις, ένας καλλιτέχνης του δρόμου που επιστρατεύτηκε από τη μπάντα.

Επίσης, ένα άλλο δεδομένο που αποτυπώνεται σημαντικά στο δίσκο, είναι ότι το κοινόβιο του Σιάτλ τότε μοίραζε γνώση και ευτυχία. Εκτός από τα συγκοινωνούντα δοχεία (τους Pearl Jam) που βάλανε το χεράκι τους στον δίσκο, υπήρχε και η αρχική σύνδεση με τη νοτιότερη μουσική τάση του stoner, από όπου θα περνούσαν λίγο αργότερα ο Μπεν Σέπαρντ, ο μπασίστας των Soundgarden, μαζί με τον πρόσφατα χαμένο Λάνεγκαν.

Ο δίσκος καθαυτός γνώρισε τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Ειδικά για τη δεύτερη, φρόντισε το πιο «pinkfloydικό» κομμάτι του, το Black Hole Sun. Το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου όμως, ίσως είναι  το Fell on Black Days.

Σήμερα, ο Κορνέλ έχει περάσει ήδη στην αιωνιότητα, όπως έκαναν νωρίτερα ή αργότερα άλλοι σαμάνοι του Σιάτλ, από τον Κομπέιν και τον Άντι Γουντ, μέχρι τον Στάλεϊ και τον Λάνεγκαν. Και το Superunknown είναι ένα μνημείο-επιτομή του ήχου που υπηρέτησαν όλοι τους.