Στην εποχή των γεγονότων, τα γεγονότα από μόνα τους δεν αρκούν

Στην εποχή των γεγονότων, τα γεγονότα από μόνα τους δεν επαρκούν. Χρειάζεται και το πολιτικό περιεχόμενο, όσο και αν οι πολιτικοί οργανισμοί επιμένουν να το αφαιρούν και να μετατρέπονται σε θυρωρούς εξουσίας ή τοπικούς οργανισμούς αιμοδοσιών και δενδροφύτευσης.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης θα ηγηθεί του ΚΙΝΑΛ για τα επόμενα χρόνια, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου. Είναι μια συνεπής επιλογή του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, ο οποίος έχει απωλέσει ένα σημαντικό κομμάτι της εξουσίας πρώτης γραμμής και επιμένει να μινιμάρει την πολιτική του πρόταση. Είναι μια επιλογή που μοιάζει πολύ με τους όρους που εκλέχτηκε δύο φορές η Φώφη Γεννηματά. Το ΠΑΣΟΚ των ημερών μας ενδιαφέρεται περισσότερο για τη συντήρηση δυνάμεων παρά για τις αντεπιθέσεις.

Αν το ΠΑΣΟΚ είχε «το μαχαίρι στα δόντια» όπως πχ πριν 20 χρόνια, δεν θα ζητούσαν οι νικητές του πρώτου γύρου να μη γίνει ο δεύτερος. Τώρα, ο στόχος είναι να αποφευχθούν (όχι μόνο στις εσωκομματικές εκλογές) τυχόν εκπλήξεις, κυρίως δυσάρεστες, αλλά και αναγκαστικά, οι πιθανές ευχάριστες.

Τέτοια δεν θα ήταν η πιθανή εκλογή Παπανδρέου. Όσο και αν αρκετοί που παραμένουν στο ΠΑΣΟΚ και δεν έχουν διαβεί τα ρυάκια (ή ποτάμια) της εξουσίας προς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, λένε ότι «κάτι του χρωστάει η ιστορία», ο πρώην πρωθυπουργός είναι μέρος του προβλήματος. Η μεγαλύτερη προσφορά του στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας σήμερα, είναι ότι απόκοψε την πορεία του Ανδρέα Λοβέρδου προς μια ηγετική θέση. Ο κ. Λοβέρδος, ένας πολιτικός που στη δεκαετία του ’80 θα ήταν σε κάποια τιμητική θέση του Επικρατείας της ΝΔ, έβαλε ένα πολιτικό πρόγραμμα στην υποψηφιότητά του. Μόνο που το πήρε από την ΠΟΛΑΝ του 1993…

Ο Νίκος Ανδρουλάκης που ήδη βαφτίστηκε επιτιμητικά από αντιπάλους «κύριος τίποτα» και «νεόγερος», μπαίνει στα δωμάτια της ηγεσίας σε μια εποχή που τίποτε δεν αποκλείεται. Τα τελευταία δέκα χρόνια ειδικά, οι έλληνες πρωθυπουργοί είναι μετρίου και χαμηλού πολιτικού διαμετρήματος. Αφού κυβέρνησαν οι Παπανδρέου και Μητσοτάκης νεότεροι καθώς και οι Τσίπρας και Σαμαράς, γιατί όχι και ο Ανδρουλάκης;

Οι αλλαγές όμως δεν έρχονται με εκλογικές διαδικασίες για αρχηγούς κόμματος, ειδικά όταν αυτές δεν συνοδεύονται από θεαματικές εξελίξεις. Το ΠΑΣΟΚ ήταν το πρώτο που «έδειξε το δρόμο» της δημιουργίας πολιτικών γεγονότων χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό περιεχόμενο, από το «σεισμό του 1.000.000 ψήφων» που πήρε ο Γιώργος Παπανδρέου και που έγινε ήττα σε κανονικές εκλογές, ένα μήνα αργότερα.

Έκτοτε, το ΠΑΣΟΚ έχει «επιστρέψει» άλλες τρεις φορές, χωρίς όμως τη δυναμική με την οποία επενδύθηκαν επικοινωνιακά οι διαδικασίες για την εκλογή αρχηγού.

Το πολιτικό «καύσιμο» όμως δεν περισσεύει. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίζει να μην πείθει, παρότι σημαντική μερίδα του κόσμου δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση, αλλά το ΠΑΣΟΚ παραμένει ένα υποστύλωμα μιας κατάστασης που ζορίζεται αρκετά. Και η σύνδεση με την εξουσία είναι συνήθως η ζωοδότρα δύναμη για τα ελληνικά πολιτικά κόμματα. Οπότε, ένας πολιτικός ηγέτης πρέπει να καταφέρει να συνδεθεί με την εξουσία για να παραμείνει εν ζωή το κόμμα και να μην πάθει ό,τι και ο Γιάννης Ζίγδης στους καιρούς της πολιτικής αξιοπρέπειας. Επίσης, θα πρέπει να διαχειριστεί τις επιπτώσεις του εισοδισμού, ο οποίος, ως γνωστόν, αλλάζει τους εισοδιστές και όχι το σύστημα.

Τα γεγονότα θέλουν και το περιεχόμενό τους. Τα επικοινωνιακά τρικ κερδίζουν, απουσία πολιτικής, αλλά φθείρονται πλέον πολύ εύκολα. Και όσο απουσιάζει η πολιτική, η δυσπιστία κερδίζει έδαφος…