«Στα 90’s μπορούσες να ‘κάνεις πράγματα’»

Η Μανίνα Ζουμπουλάκη επιστρέφει στη συγγραφή με το βιβλίο «Αόρατα Κορίτσια». Μιλάει γι αυτό, αλλά και για μια σειρά άλλα πράγματα, στον «Τύπο».

Υπήρξε ποτέ διαχωριστική γραμμή μεταξύ ενός «σοβαρού» και ενός «κοσμικού» κειμένου;

Όχι. Μόνον στο μυαλό κάποιων κριτικών, όπου δεν έχει πολύ χώρο έτσι κι αλλιώς (=είναι στενό μυαλό). Ένα καλό κείμενο είναι πάντα καλό, κι αν είναι γραμμένο με χιούμορ έχει την δυνατότητα να αγγίξει πολύ περισσότερο κόσμο απ’ ότι αν είναι σοβαροφανές. Οπότε και δεν αγγίζει κανέναν πέρα από αυτόν που το έγραψε και δέκα κολλητούς του...

Τι έχει αλλάξει από την εποχή του «Φεύγα», μέχρι στο νέο βιβλίο;

Σχεδόν τα πάντα. Οι οικονομικές συνθήκες, η ελληνική κοινωνία, η ψυχολογία του 25-35χρονου: στην εποχή του «Φεύγα!», για τους ήρωες όλα ήτανε εφικτά, ήταν απτόητοι παρόλο που είχαν ξεκινήσει από το πουθενά, γενικά τα ‘90ς ήταν μια εποχή που μπορούσες να «κάνεις πράγματα» ή και τα πάντα, αν είχες όρεξη. Οι πόρτες ήταν ανοιχτές, ακόμα και τα παράθυρα. Όλα αυτά είναι τέλεια αλλά δεν ισχύουν σήμερα με την καμία. ΄Η τουλάχιστον, δεν τα βλέπεις αν είσαι 25-35 ...

Σε τι αναφέρονται τα «Αόρατα κορίτσια»;

Είναι ένα ρομαντικό περιπετειώδες ιστορικό μυθιστόρημα που ψάχνει κυρίως δύο θέματα: την γυναικεία ταυτότητα (τι σημαίνει να είσαι γυναίκα από τον 19ο μέχρι τον 21ο αιώνα) και το προσφυγικό, από την πλευρά της Ελληνίδας προσφυγοπούλας του ‘22 μέχρι την Ελληνίδα του 2025, που οι πρόσφυγες είναι μέσα στη ζωή της. Κατά τα άλλα... έχει έρωτες και πάθη, περιπέτειες, αγώνες, χτυπήματα της μοίρας, επιτυχίες και ευτυχίες. ‘Ήθελα να γράψω ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα με γυναίκες ηρωίδες – πάντα αναρωτιόμουν πως θα ήταν το «Μόμπυ Ντικ» αν η ηρωίδα του ήταν γυναίκα. Το κατά πόσο πέτυχα τον στόχο μου ή όχι, θα το αποφασίσουν οι αναγνώστριες!

Όλο και περισσότερα βιβλία ανατρέχουν στην περίοδο του μεσοπολέμου ή και πιο πριν, στο ’22. Μόδα;

Ίσως επειδή ξαναζούμε από την ανάποδη το προσφυγικό, με διαφορετικό αλλά εξ ίσου σκληρό τρόπο. ‘Ίσως επειδή η δεκαετία του 1920 ήταν μια εποχή Κρίσης, καταστροφών και τραγικών δυσκολιών για τον ελληνισμό... αντίστοιχη με την δεκαετία που διανύουμε τώρα. Οι παραλληλισμοί είναι πολλοί. Δεν υπάρχει μόδα στην λογοτεχνία, οι συγγραφείς «ακούμε» την εποχή μας και γράφουμε ανάλογα, ότι μας φωτίσει ο θεός. Νομίζω ότι είναι αδύνατον να δημιουργήσεις κάτι ανεξάρτητα από την εποχή σου, δεν μπορείς να γράφεις σε κενό αέρος. Ο θεός δηλαδή ή ο Βούδας σε φωτίζει με ακτίνες της σκληρής πραγματικότητας...

index

Αόρατα κορίτσια
Μανίνα Ζουμπουλάκη
Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2015
350 σελ.