Σαράντα χρόνια φόνοι…

Φέτος, αυτές τις μέρες για την ακρίβεια, κλείνει τα 40 του ένας από τους εμβληματικότερους δίσκους του ροκενρόλ.

Τo Killers των Iron Maiden ήταν το δεύτερο άλμπουμ τους και αυτοί, υπήρχαν ως μπάντα μια εξαετία και έναν (τρομερό επίσης) δίσκο, πριν.

Το Killers όμως ένας σταθμός για το συγκρότημα.

Αφενός, γιατί ήταν το τελευταίο τους με την προβληματική μεν, μορφάρα δε, του χέβι μέταλ, τον Πωλ ντι Άνο.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή εδώ:

Αφετέρου, γιατί πήγαιναν το «στεγνό πιάτο» του NWOBHM ένα βήμα παραπέρα.

Η μπάντα ήδη κινούνταν γύρω από τη μορφή του Στιβ Χάρις, με τους Ντέιβ Μάρεϊ και Άντριαν Σμιθ «δορυφόρους» του, στη σύνθεση και εκτέλεση.

Ο δίσκος βάδιζε στα βήματα του πρώτου, χωρίς όμως τον τόσο εμβληματικό εφηβικό ύμνο, όπως το Running Free, αλλά με «δυναμίτες» όπως to Purgatory, ό,τι κοντινότερο σε πανκ έβγαλαν ποτέ οι Maiden, αλλά και το Wratchild, που όπου και να πάνε, το παίρνουν μαζί τους, σε όλα τα live ακόμα και σήμερα.

Επίσης, ήταν η εποχή που ο Eddie άρχισε να γίνεται αχώριστος σύντροφός τους σε εξώφυλλα, αλλά και σκηνή, στην οποία συνυπήρχαν με μπάντες όπως οι Judas Priest και οι Kiss.

H συνέχεια ήταν διφορούμενη. Ο ντι Άνο έφυγε, ο Ντίκινσον (και ο Νίκο μακ Μπρέιν) ήρθε, το 1982 η μπάντα έβγαλε το Number of the Beast και όλα πλέον, είχαν πάρει το δρόμο τους.