Το ροκενρόλ που δεν αστειεύεται

Κάποτε ο Μάικ Νες δεν ήξερε ακόμα να παίζει καλά κιθάρα και ο αστικός μύθος λέει ότι έβαζε τέρμα το distortion για να κρύβει τις ατέλειες.

Αυτά τα 40+ χρόνια έμαθε όμως και πολύ καλά μάλιστα. Τόσο, ώστε να βγάλει τη μπάντα του Social Distortion και να παραμείνει το βασικό σταθερό σημείο αναφοράς της, όλο αυτό τον καιρό, από την εποχή των «παιδιών στη μαύρη τρύπα» μέχρι σήμερα, που ο άνθρωπος είναι πλέον κανονικός «νονός» του αμερικάνικου πανκ ήχου.

Παρασκευή βράδυ στη (δροσερή) Μαλακάσα, οι Social Distortion έπαιξαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Είναι η δεύτερη τέτοιου επιπέδου μπάντα που το φετινό καλοκαίρι έπαιξε για πρώτη φορά στη χώρα, μετά τους Hellacopters και οι συνδέσεις είναι περισσότερες από όσες φαίνονται με την πρώτη ματιά.

Καταρχάς, οι Social Distortion τα ‘σπασαν. Έπαιξαν διάφορα πράγματα ρόλο, λίγο ότι παραμένουν ποοοολύ μεγάλοι παίχτες (άλλωστε η συγκεκριμένη σύνθεση παίζει μαζί πάνω από μια δεκαετία), λίγο η προσμονή του κοινού τους-που στην Ελλάδα είναι μεγάλο-, λίγο το πόσο «μιλάει» στο ελληνικό κοινό αυτό το pure f***ing rock’n’roll και πολύ, οι αμερικάνικοι ύμνοι που έχουν γράψει: Reach for the Sky, Ball and Chain και ο κόσμος να ανταποκρίνεται στο pit, κάνοντας «ανθρωποσέρφ» ακόμα και με… πατερίτσες.

Εκεί όμως που δικαιολογημένα έγινε μεγαλύτερος χαμός ήταν στο Sick Boys (οοοοεεεεοοοοο…) και στο Machine Gun Blues, αυτού του έπους που το συνόδευσε ένα αντίστοιχου βεληνεκούς βίντεο κλιπ.

Δεν έλειψε η διασκευή στο Wicked Game του Κρις Άιζακ, ούτε όμως και οι παρλάτες του Νες (και στο 99 to life), ο οποίος υποσχέθηκε ότι θα ξανάρθουν, μόλις βγάλουν τον καινούργιο δίσκο. Και γιατί όχι δηλαδή, ειδικά μετά το καθιερωμένο εξόδιο: Don’t Drag me Down, Story of my Life και η καλύτερη καληνύχτα από όλες: Ring of Fire.

Σαράντα χρόνια ήταν πολλά. Και τα είκοσι, από όταν οι SD ήταν στην απόλυτη ακμή τους, πολλά είναι πάλι. Αλλά όταν το ροκενρόλ δεν αστειεύεται, τα χρόνια έρχονται δεύτερα και τα ιδιόμορφά «τάματα» εκπληρώνονται ολοκληρωτικά.