Quarry: το καθημερινό σου Βιετνάμ

Καταρχάς, Quarry σημαίνει νταμάρι, λατομείο. Δεύτερον, σημαίνει και μια σειρά του Cinemax, του συνδρομητικού αμερικάνικου δικτύου, στην οποία ανακατεύονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τύποι από το staff του House MD, των διαφόρων CSI, του… Μπάτμαν, καθώς και ο Τζορτζ Πελεκάνος, ένας από τους καλύτερους σύγχρονους συγγραφείς.

Στο παρασύνθημα, το Quarry θα μπορούσε να είναι άνετα η δεύτερη, «σωστή» σεζόν του True Detective. Έχει το στυλ, έχει τη ζέστη των… παραμισισίπιων πολιτειών, έχει ΤΡΟΜΕΡΗ μουσική, που αυτή τη στιγμή την κοντράρει στα ίσια μόνο το Twin Peaks στα κλεισίματα των επεισοδίων του, έχει την πλοκή μιας εποχής που μοιάζει τόσο κατεστραμμένη, όσο και καταπληκτική, αυτή των αρχών των ‘70s. Έχει επίσης μια αίσθηση που δεν είναι εύκολα προσδιοριστέα, αλλά θα μπορούσε με μια μικρή λαθροχειρία να ονομαστεί «True Detective» αισθητική. Τα βιβλία του Πελεκάνος είναι καθοδηγητικά σε αυτό τον τομέα, ακόμα περισσότερο άλλωστε είναι και του Μαξ Άλαν Κόλινς, στου οποίου τα βιβλία έχει βασιστεί το Quarry. Αν είστε συλλέκτες συμπτώσεων δείτε αυτή: το πρώτο βιβλίο του Κόλινς με ήρωα τον ντετέκτιβ Χέλερ, λέγεται (wait for it), True Detective…

Όλο αυτό το κίνημα, πετυχημένων και αποτυχημένων αποτυπώσεων της νουάρ αισθητικής του Μισισιπή, η «νέο-νουάρ» τάση στα αμερικάνικα σήριαλ, θα ήταν μια απλή αναβίωση, αν το Quarry ειδικά δεν πήγαινε την ιστορία παραπέρα. Η πρώτη του σεζόν (και τελευταία), αρχίζει και τελειώνει σε δύο τηλεταινίες που έχουν περίπου 8 ολόιδια λεπτά. 

Αν σας αρέσει ο Τύπος μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή:

Τα οκτώ συνολικά επεισόδια, είναι η ιστορία ενός μέσου τύπου, όχι πολύ έξυπνου, ούτε όμως και ιδιαίτερα χαζού, ο οποίος πηγαίνει για δύο θητείες στο Βιετνάμ και επιστρέφει στις ΗΠΑ, όταν ο θείος Χο και ο στρατηγός Γκιαπ έχουν αρχίσει ήδη να αφαλοκόβουν την αμερικάνικη στρατιωτική μηχανή. Στο ρόλο του Quarry στέκεται ο Λόγκαν Μάρσαλ-Γκριν, γνήσιο τέκνο του ol’ Dixie και μαζί του, παίζει ο Τζέιμι Έκτορ, που γράφει ακόμα έναν καλό ρόλο στο βιβλίο του, μετά το Wire και το Bosch. Επικότερος όλων, είναι ο Πίτερ Μούλαν που αν σας θυμίσει κάποιον από το Trainspotting, καλώς θα το κάνει.  

Αυτή η συνάντηση, δύο ιστοριών που είναι τόσο μακρινές, αλλά και τόσο κοντινές, μπορεί να θυμίσει και άλλα πράγματα, όπως πχ τον «Ελαφοκυνηγό» του Τσίμινο, κυρίως στο προλέτ προφίλ των ηρώων. Η συμπεριφορά τους, η πολιτική τους τοποθέτηση, η ζωή τους, μοιάζει με εκείνη μιας… πασοκικής οικογένειας το 1987, μέχρι φυσικά να μιλήσουν τα σιδερικά.

Ίσως η καλύτερή της σκηνή άλλωστε, είναι βαθιά πολιτική και εξηγεί με ένα συγκλονιστικά απλό τρόπο την πολιτική κρίση των ημερών μας, την κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, «ακτινογραφώντας» το μυαλό του μέσου, αλλά και του μη μέσου ανθρώπου.

To Quarry δεν είναι η καλύτερη σειρά που έχετε δει στην τηλεόραση. Μαζί όμως με το The Night Of, το οποίο υπήρξε επίσης αυτοτελές, είναι σειρά αναφοράς.

Ακόμα περισσότερο, είναι μια μικρή, εκλαϊκευμένη υπόμνηση, ότι την ιστορία, κάθε μικρή της φρασούλα και κάθε της σημείο στίξης, τη γράφουν οι άνθρωποι, αλλά όχι όμως κάτω από ελεύθερης συνθήκες «που διάλεξαν μόνοι τους, μα κάτω από συνθήκες που βρέθηκαν άμεσα, που δόθηκαν και κληρονομήθηκαν από το παρελθόν», όπως λέει και ένας παλιός.