Προφήτες μιας οργής που βράζει

Τα συστατικά μιας καλής συναυλίας ποικίλλουν. Όλοι-ες όμως θα συμφωνήσουν ότι εκτός από την εμβέλεια του ονόματος, τον καλό ήχο κ.λπ. χρειάζεται και η «ψυχή».

Ξεχάστε τα όλα αυτά. Οι Prophets of Rage που έπαιξαν την Τρίτη στο Τάε κβον ντο επανακαθόρισαν τα προαπαιτούμενα και υπενθύμισαν, ότι για ένα live, είτε παίζουν οι φίλοι μας, είτε τα 3/4 των Rage Against The Machine παρέα με τρία ιερά τέρατα του χιπ χοπ, χρειάζεται πάντα η αίσθηση της συλλογικής αναφοράς.

Ο Τομ Μορέλο το ξέρει καλά αυτό και εκτός από θεός της κιθάρας, έχει συλλογική, πολιτική, κοινωνική ευαισθησία. Το ίδιο, σε διάφορους βαθμούς και οι υπόλοιποι που βρέθηκαν στη σκηνή για να φτάσουν στα όριά του ένα κοινό αρκετών χιλιάδων που γέμισε ένα όχι πολύ κατάλληλο, ηχητικά, χώρο.

Η φάση όμως είχε και γιαννιώτικο ενδιαφέρον. Δεν έχει υπάρξει άλλη μπάντα της πόλης που να έφτασε τόσο κοντά σε ένα ιερό τέρας, όσο το έκαναν οι Taburo Bota, οι οποίοι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πια ότι τα τρομερά σετ τους, πρέπει να μεγαλώσουν σε διάρκεια.

Μετά από κάποια ώρα, ανέβηκε στη σκηνή ο dj Lord, o τύπος που παίζει με τα ντεκς στους Public Enemy. Μίξαρε χαλαρά, σαν να έπινε το καφεδάκι του, από Sabbath μέχρι Wu Tang Klan, και αν υπήρχαν υπότιτλοι, θα έπρεπε να λένε «προσοχή τώρα, θα δείξω πώς γίνεται η φάση».

Και κάπου μισή ώρα μετά, τη σκηνή μαζί με τον dj Lord γέμισαν ο Μορέλο με τη homeless, ο Τιμ Κόμεφορντ και ο Μπραντ Γουίλκ που έχει παίξει και με τους Sabbath άμα λάχει, ο πάντα κουλ B-Real με παλαιστινιακή στο κεφάλι και ο απόλυτος ιεροκήρυκας της στρατευμένης μαύρης μουσικής, ο Chuck D.

Μπορεί αυτά να μοιάζουν πομπώδη (και να είναι), αλλά είναι και ακριβή. Η παρακαταθήκη των RATM, των Public Enemy και των Cypress Hill, είναι μια μουσική τομή σε ένα κοινωνικό σώμα και όχι σε ένα και μόνο είδος.

Μπορεί οι RATM να εγκαινίασαν τις ρίμες του ντε λα Ρότσα που «έκοβαν» σαν ξυράφι, πάνω στα σκληρά ριφ και τις εκκωφαντικές μανιέρες του Μορέλο, αλλά αν δεν υπήρχαν οι Chuck D/Flavor Flav με τα μανιφέστα τους, όπως και ο επιθετικός Ice T και φυσικά, η κουλ επαναστατημένη αρμάδα των Cypress Hill, μια σειρά πράγματα, από το Κόμπτον μέχρι την Αθήνα, δεν θα έβρισκαν ποτέ τη μουσική τους υπόκρουση.

Την Τρίτη το βράδυ λοιπόν, όλα αυτά συνοψίστηκαν εν μέσω χάους. Κόσμος που πήγε πάνω-κάτω το κλειστό για 2 ώρες παρά κάτι, παρακινημένος από τους ασταμάτητους προσκεκλημένους που δεν επέτρεπαν το καθισιό, ακόμα και σε όσους-ες ήταν στις εξέδρες. Μπύρες που αγοράστηκαν και έγιναν στιγμιαίο ντους, γιατί τα υγρά σε δοχεία δεν είναι συμβατά με το Fight the Power, το Insane n the Brain και το Testify. Γροθιές που σηκώθηκαν στον αέρα, γιατί έχει σημασία να νιώθεις ότι ανήκεις σε κάτι που παλεύει να κάνει τον κόσμο καλύτερο.

Τα πράγματα «εξαγριώθηκαν» όταν η πάντα έπαιξε το Sleep now in the Fire, που είναι από τα κομμάτια τα οποία έχουν στο μυαλό τους τύποι που θεωρούν ότι το αντιφασιστικό κίνημα είναι «τρομοκρατική ομάδα» και έφτασαν στο αποκορύφωμα στο, ίσως καλύτερο κομμάτι των RATM, το Bulls on Parade, αλλά και στο ανκόρ που «κέρασε», αντίθετα με τις συνήθειές της, η μπάντα.

Όλα οκ λοιπόν; Μάλλον ναι, αφού μας είπανε ότι θα ξανάρθουνε…