Ποιοι ευνόησαν και ευνοούν ποιους στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Ι.

Τον τελευταίο καιρό υπάρχει μια ανοιχτή διαφωνία μεταξύ των ντόπιων καλλιτεχνών και του Δήμου Ιωαννιτών για τον τρόπο που το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Ιωαννίνων «κινείται» στα θεατρικά δρώμενα. Ο Γιώργος Νάκος, σκηνοθέτης-ηθοποιός και διατελέσας στο παρελθόν καλλιτεχνικός διευθυντής, καταθέτει την άποψή του.

Του Γιώργου Νάκου

Για να γίνουν ευρύτερα γνωστά και κατανοητά ορισμένα ζητήματα που απασχολούν τόσον τον καλλιτεχνικό κόσμο της πόλης όσο και πολλούς συμπολίτες μας που περιστασιακά ασχολούνται με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Ι., θεωρώ  -ως έχω χρέος σαν καλλιτέχνης που ξεκίνησα την ιστορία ίδρυσής τους, και ως πολίτης- ότι πρέπει να πληροφορήσω τόσον τους ασχέτους όσον και τους σχετικούς με την εμπλοκή τους στα διοικητικά όργανα του θεάτρου.

Ιδιαίτερα τώρα που δεν υπάρχει το ένα εκ των δύο θεσμικών οργάνων του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Ιωαννίνων, δηλαδή ο καλλιτεχνικός διευθυντής, που θα μπορούσε να τους προφυλάξει από την ασχετοσύνη τους, την άγνοια, και τη φυσική επιλογή στο λάθος του Δημάρχου, που έχει μια ιστορική πορεία η εμπλοκή του στο θέατρο από το 1976, έτος ίδρυσης του Ο.Η.Θ. (Οργανισμός Ηπειρωτικού Θεάτρου).

Τους πληροφορώ λοιπόν ότι εκτός της προγραμματικής σύμβασης που έχουν συναποδεχθεί και συνυπογράψει τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. με το Υπουργείο Πολιτισμού, υπάρχει και μια άγραφη αλλά αυστηρά τηρούμενη σύμβαση που αφορά στη νομιμοποίηση και την επάρκεια των όποιων άλλων καραδοκούν ν’ αναρριχηθούν στο επαγγελματικό θέατρο.

Γιατί μπορεί να καταργήθηκε η άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος του ηθοποιού αλλά δεν καταργήθηκε το θέατρο που σέβεται τον εαυτό του και έβαλε φραγμό στις αυθαιρεσίες των διαφόρων δημάρχων ή συμβούλων.

Δηλαδή για ν’ αποκτήσει το δικαίωμα να εργαστεί κάποιος στο θέατρο και να αμείβεται ως επαγγελματίας, έχουν τεθεί κάποιες αρχές όπως: χωρίς να έχει ολοκληρωμένες συστηματικές σπουδές, πρέπει να έχει μετάσχει σε αναγνωρισμένα επαγγελματικά θέατρα και να έχει αποδεδειγμένα 200 ημέρες εργασίας (επαναλαμβάνω: σε αναγνωρισμένα επαγγελματικά θέατρα όπου το όνομά του θα είναι καταχωρημένο στα προγράμματα των θεάτρων που μετείχε).

Τότε και η συντεχνία των επαγγελματιών ηθοποιών –χωρίς να είναι υποχρεωμένη- δύναται να του αναγνωρίσει το δικαίωμα να συνυπάρχει και να βιοπορίζεται ως επαγγελματίας ηθοποιός.

Αυτά τα τραγελαφικά που συμβαίνουν τελευταία στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Ι. που έχουν εξοργίσει –και δικαίως- τους επαγγελματίες καλλιτέχνες της πόλης μας οφείλονται στην άγνοια των ανθρώπων που ορίστηκαν απ’ τις δημοτικές παρατάξεις στη διοίκηση του θεάτρου, αλλά και στη φυσική επιλογή του Δημάρχου στο λάθος.

Γιατί ποιος καλλιτεχνικός διευθυντής συναποφάσισε με το διοικητικό συμβούλιο να παραχωρήσουν το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Ι.  σε κάποιον θεατρώνη εξ Αθηνών που συνεργάζεται μ’ ένα ερασιτεχνικό θεατρικό σχήμα της πόλης και να επιβάλλουν σε έναν ερασιτέχνη να σκηνοθετήσει επαγγελματίες; Ποιος καλλιτεχνικός διευθυντής συναποφάσισε με το διοικητικό συμβούλιο να ονομάσουν σκηνοθέτη μέλος του Δ.Σ. του θεάτρου, και να του αναθέσουν να σκηνοθετήσει επαγγελματίες;

Πώς να μην εξανίστανται οι συνάδελφοί μου επαγγελματίες; Πώς να μην οργίζονται όταν στις καταγγελίες τους, αντί ν’ απαντήσει το διοικητικό συμβούλιο, απαντά η Δημοτική Αρχή και κάνει λόγο για ευνοημένους;

Αλλά ποιοι ευνοούν ποιους;

Ο σημερινός Δήμαρχος, από την εποχή του Ο.Η.Θ. και επί σειρά ετών από ιδρύσεως των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Ι, διετέλεσε μέλος στα διοικητικά συμβούλια, και οι απόψεις του διανθισμένες με καλλιέπεια και με το κύρος του επιστήμονα εισακούονταν απ’ τα μέλη. Εν πολλοίς δηλαδή εθεωρείτο ο εξπέρ περί τα θεατρικά. Έτσι κατά καιρούς ευνοήθηκαν ηθοποιοί ομοϊδεάτες του, ή κουμπάροι του, και περιφρονήθηκαν ή και καθυβρίστηκαν άλλοι.

Και βέβαια πάντα προσπαθούσε να έχει επαφές με διάφορες φίρμες, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει καμία δυνατότητα εξέλιξης των εντοπίων καλλιτεχνών, καμιά αναπτυξιακή προοπτική. Να μην αποκτήσει το θέατρο δική του καλλιτεχνική φυσιογνωμία, εντός της πολιτιστικής ιδιαιτερότητας της περιοχής.

Με αποτέλεσμα σήμερα το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Ι. να γίνει παράρτημα κάποιου θεατρώνη εξ Αθηνών έως ότου καταργηθεί ο θεσμός για να κυριαρχήσει η περιβόητη ιδιωτικοποίηση που τον τελευταίο καιρό έχει γίνει πολύ της μόδας.

Οι δημοτικές παρατάξεις θα συμφωνήσουν σε μια παρόμοια προοπτική; Ή θα υπάρξει ανατροπή των συμβάσεων που ισχύουν;

Οι εντόπιοι καλλιτέχνες θα συνεχίσουν να έχουν το κουράγιο ν’ αρνηθούν να μετέχουν στα δολώματα που θα τους ρίχνουν, ή θα ενδίδει ο καθένας χωριστά και για τη δική του προσωρινή βόλεψη ώστε να τον καταστήσουν δυστυχισμένο μεροκαματιάρη της τέχνης;

Απαιτείται σύνεση και θάρρος για να πάψουν οι σχέσεις των καλλιτεχνών μεταξύ τους νάναι σχέσεις ανυποληψίας.

Απαιτείται να ομονοούμε και να σεμνηνόμαστε εντός των πλαισίων αυτοσεβασμού, της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας που πρέπει να διακρίνει τους καλλιτέχνες.