Οι αντοχές του παραλιμνίου

Η φέρουσα ικανότητα υποδοχής μιας περιοχής είναι ο μέγιστος αριθμός επισκεπτών που μπορεί να δεχθεί η περιοχή χωρίς να υπάρξει μη αποδεκτή παρέμβαση (μιλώντας επιστημονικά). Η παραλίμνια περιοχή των Ιωαννίνων έχει ακριβώς αυτό το πρόβλημα: φαίνεται ότι έχει υπερβεί τη φέρουσα ικανότητά της.

Εύλογο αν σκεφθεί κανείς ότι οι χρήσεις της είναι ποικίλες και ότι εκεί βρίσκουν καταφύγιο οι πάντες: αυτοκίνητα, καραβάκια, βενζινάκατοι, ποδηλάτες, περιπατητές, πλανόδιοι, άλογα και άμαξες, τραπεζοκαθίσματα. Όλα μαζί, σε μια μικρή περιοχή από την πλατεία Μαβίλη μέχρι το πάρκο Κατσάρη (αν όχι πιο πριν). Ένα μίγμα χρήσεων που θα οδηγήσει (αν δεν έχει οδηγήσει ήδη) με μαθηματική ακρίβεια σε υποβάθμιση της εμπειρίας της αναψυχής των επισκεπτών αλλά και των ίδιων των Γιαννιωτών.

Εκ των πραγμάτων, η κατάσταση γίνεται τραγική όταν καταφτάνουν οι τουρίστες, με τα λεωφορεία να παρκάρουν δίπλα από τη λίμνη και με τον συνωστισμό να κυριαρχεί. Τα τουριστικά πρακτορεία δεν κάνουν βέβαια κάτι αξιοπερίεργο. Κάνουν αυτό που τους έχει επιτρέψει και τους έχει υπαγορεύσει η πόλη: «Εδώ δεχόμαστε τουρίστες». Και κάπως έτσι καταλήξαμε στη σειρά… των λεωφορείων στο παραλίμνιο μέτωπο.

Μια εικόνα που προσβάλλει την αισθητική αλλά και την περιβαλλοντική αξία της πόλης. Προφανώς ο Δήμος Ιωαννιτών πρέπει να απαγορεύσει το παρκάρισμα και να βρει άλλες λύσεις για την εξυπηρέτηση των λεωφορείων. Δεν χρειάζονται μαγικά. Λύσεις υπάρχουν και δεν διαφέρουν από αυτές που εφαρμόζονται σε όλον τον κόσμο: από τον καθορισμό σημείων drop off μέχρι περιορισμό ή απαγόρευση κυκλοφορίας τουριστικών λεωφορείων σε συγκεκριμένους τομείς (στην περίπτωση του μικρού αυτού παραλιμνίου μετώπου ενδιαφέρον θα είχε και η απαγόρευση αυτοκινήτων, έστω κάποιες μέρες τον μήνα σε πρώτη φάση).

Η όλη ιστορία αναδεικνύει το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα: τη διαχείριση του τουρισμού. Αν η πόλη θέλει τουριστική ανάπτυξη, πρέπει να τη μοιράσει στον χώρο και στον χρόνο. Δεν μπορεί να την περιορίζει εκεί γύρω στον Μώλο και σε ένα μέρος του Κάστρου (και την ίδια ώρα στο ιστορικό κέντρο της πόλης να μην κυκλοφορεί σχεδόν ψυχή) κάποιους μήνες τον χρόνο. 

Η περιοχή υποδοχής των επισκεπτών πρέπει να γίνει πιο μεγάλη. Ο Δήμος πρέπει να προτείνει άμεσα και πιο δυναμικά κι άλλες διαδρομές μέσα στην πόλη, αλλά και να ξεκαθαρίσει τις χρήσεις και άρα και τις αντοχές της κάθε τουριστικής περιοχής. Τότε μόνο ο τουρισμός γίνεται βιώσιμος, ισόρροπος και δίκαιος.