Όταν οι Soundgarden έσπασαν το σκουριασμένο κλουβί τους

Πριν από 33 χρόνια τέτοιες μέρες, μια μπάντα από το Σιάτλ, οι Soundgarden, κυκλοφορούσαν τον τρίτο δίσκο τους.

Τω καιρώ εκείνω, το grunge «έσκιαζε» σχεδόν τα πάντα. Οι μπάντες με ταλέντο όμως, ειδικά στο Σιάτλ, περίσσευαν και οι Soundgarden δεν ήταν εξαίρεση.

Για την ακρίβεια, αν οι Nirvana ήταν οι πιο mainstream, οι Screaming Trees οι πιο ψυχεδελικοί και οι Pearl Jam οι πιο «κλασικοί», τότε οι Soundgarden ήταν σίγουρα οι πιο μεταλλικοί.

Το Badmotorfinger βγήκε μια εποχή που το metal ήταν… πολλά πράγματα. Οι Metallica για παράδειγμα, στο Black Album είχαν προτείνει και κάπως διαφορετικές νόρμες στο thrash, που τους είχαν κάνει αδιανόητα διάσημους για τέτοιου είδους συγκρότημα, τότε.

Οι Soundgarden λοιπόν έβγαλαν το… White album του μέταλ, όπως είχε πει για πλάκα ο κιθαρίστας τους, Κιμ Θέιλ.

Το Badmotorfinger όμως δεν ήταν «προσπεράσιμο». Το πρώτο κιόλας κομμάτι, το Rusty Cage σε έπιανε από τα μούτρα, καθώς είχε όλα τα συστατικά της μπάντας: αγριάδα, ψυχή, ατέλειωτοι μουσικοί πειραματισμοί, ταλέντο και μια γενική out of the box σκέψη, που έβαζε τη μπάντα να τρέχει και τον Κρις Κορνέλ να γράφει παράλληλες φωνητικές γραμμές, οι οποίες τέμνονταν όπως αυτές ήθελαν με το υπόλοιπο κομμάτι.

Και άλλα κομμάτια κινούνταν σε αυτά τα μονοπάτια, όπως το Outshined και το Slaves and Bulldozers.

Ενδεχομένως όμως όλη η δύναμη της μπάντας καταγράφηκε στο Jesus Christ Pose. Το επίμαχο βίντεο κλιπ, το οποίο θεωρήθηκε αντιχριστιανικό και κόπηκε σχεδόν από παντού.

Το κομμάτι κυκλοφόρησε σε διάφορες εκδοχές, με b-sides μεταξύ άλλων το Stray Cat Blues των Stones αλλά και το Into the Void των Sabbath, δύο μουσικές επιρροές που οι Soundgarden διασκέδαζαν πολύ να ανακατεύουν.