Όταν οι Dire Straits… ήρθαν στα Γιάννενα

Στα seventies οι δίσκοι και γενικώς τα ακούσματα, φτάνανε στα Γιάννενα με καθυστέρηση δεκαετίας τουλάχιστον. Παραδόξως, ο πρώτος δίσκος των Dire Straits, όχι μόνο έσκασε μύτη το 1978-'79, αλλά παίξαμε το Sultans of Swing με τους Deans στις πρώτες μας συναυλίες που έγιναν εκείνη την εποχή.

Από τις πρώτες νότες, αυτό το άλμπουμ, έφερνε έναν εντελώς καινούργιο ήχο και αέρα στα αυτιά μας. Φωτεινός και συνάμα σκοτεινός, οικείος αλλά και απόμακρος, πυκνός μα και προσβάσιμος. φιλικός πάντως.

Και όλα κάτι μας θύμιζαν, αλλά και πάλι όλα κάπου μας ξέφευγαν. Jazz; Όχι. Progressive; Ούτε. Hard rock;  No, no, no! Λίγο country blues, κάπως, boogie, μια μπουκίτσα από punk, μια γουλιά μπαλαντές, αλλά και πάλι όχι!

Όμως, αυτό που σίγουρα δεν θύμιζε απολύτως τίποτε από ότι είχαμε ακούσει μέχρι τότε ήταν ο ήχος της κιθάρας.

Ατελείωτες εργατοώρες όλοι οι κιθαρίστες ξόδεψαν, έστω να τον μιμηθούν στο ελάχιστο αλλά, εις μάτην! Ήταν μαγεία που μόνο ο Mark Knopfler κατείχε τα επτασφράγιστα μυστικά της. Επισημαίνω εδώ, πως δεν υπήρχε τότε Youtube, videos, tutorials κλπ. Μαθαίναμε κιθάρα βλέποντας ... αφίσες! Και μόνο ακούγαμε.

Άκουγα το άλμπουμ σε κασέτα, είχα όμως δανειστεί (δεν επεστράφη ποτέ έκτοτε στον νόμιμο κάτοχό του…) το ένθετο του δίσκου με τα credits και τα λόγια. Έτσι άνοιξε η πόρτα να βυθιστώ στον κόσμο των στίχων των κομματιών του δίσκου και να τον αγαπήσω εφ όρου ζωής. Τα αγγλικά μου δεν βοηθούσαν, οπότε βρισκόμουν συνεχώς βουτηγμένος σε λεξικά, ερωτήσεις προς αγγλομαθείς, αλλά και πάλι κάποιοι ιδιωματισμοί της γλώσσας μου ξέφευγαν, μη μπορώντας να εμβαθύνω περεταίρω.

Όμως ταξίδεψα σέ όλα αυτά τα μέρη που με πολύ γλαφυρό τρόπο περιγράφονται στα κομμάτια. Και βγήκα πολύ κερδισμένος από αυτή την κοσμογονία που έγινε στην εφηβική μου φαντασία. Ακόμη και το έλλειμμα των μεταφράσεων, λειτούργησε προς όφελος της ακροαματικής μου εμπειρίας.

Ακόμη και σήμερα, το Southbound again, το Lions, το Water of love, το Wild West End, το In the Gallery ή και από τον δεύτερο δίσκο τους το Once upon a Time in the West, έχουν κρυμμένα μυστικά, που αποκαλύπτονται με τις μετά από τόσα χρόνια επανακροάσεις τους.

Τυχαίο που οι Straits έχουν εισέλθει στο Rock'n'Roll Hall of Fame; Δε νομίζω. Το αξίζουν!