Όταν η μουσική έγινε ταινία

Τον Ιούλιο του 1964, πριν από 54 ολόκληρα χρόνια, η μουσική έγινε ταινία. Μπορεί σήμερα η ιδέα να μοιάζει κοινότοπη, όχι όμως και τότε, όταν ο Ρίτσαρντ Λέστερ έκανε τους Beatles ταινία. \

Το A Hard Day’s Night ήταν μεν το τρίτο στούντιο άλμπουμ των «Σκαθαριών», ήταν όμως και ταινία που απεικόνιζε τους τέσσερις του Λίβερπουλ να τραβάνε τα ζόρια της δημοσιότητας, πάνω σε ένα υποτυπώδες κωμικό σενάριο.

Η μουσική της ταινίας, ένα εξαιρετικό άλμπουμ από μόνο του, περιείχε μερικές από τις κορυφαίες συνθέσεις της μπάντας. Εκτός από το ομώνυμο, υπήρχε το Can’t buy me love, το And I love her, το Ι should have known better.

Το άλμπουμ/ταινία όμως, το οποίο βγήκε ακριβώς στην κορύφωση της Beatlemania, δεν ήταν μόνο σημαντικό μουσικά (εντάξει, κινηματογραφικά μια σαχλίτσα είναι), αλλά είναι σημείο αναφοράς για ένα σημαντικότερο λόγο. Η «εναλλακτική κουλτούρα» που τότε αρχίζει να κάνει τα πρώτα της βήματα και να μελετάται, συστήνει στο ευρύ κοινό έναν άλλο τρόπο εμπορικής προώθησης αλλά και ταύτισης με πράγματα που δεν ήταν δεδομένα μέχρι τότε. Το φιλμ γίνεται το πρώτο σε μια σειρά παρόμοιων παραγωγών για το σινεμά και την τηλεόραση (π.χ. δύο χρόνια αργότερα οι Monkees απέκτησαν τη δική τους τηλεοπτική σειρά) και στην πορεία, γίνεται δεδομένη η ανάγκη κινηματογράφησης και παραγωγής της μουσικής δραστηριότητας.

Το A Hard Day’s Night όμως, έχει και κάμποσα «μυστικά». Για παράδειγμα, χωρίς να αναφέρονται, συμμετέχουν η Σαρλότ Ράμπλινγκ, μια από τις καλύτερες σύγχρονες ηθοποιούς, αλλά και ο Φιλ Κόλινς ως… μαθητής που παρακολουθεί τους Beatles. Επίσης, το ομώνυμο κομμάτι γράφτηκε κυριολεκτικά σε μια νύχτα, όταν ο Ρίνγκο είπε τον τίτλο για να περιγράψει, με λάθος αγγλικά, μια νύχτα πρόβας και εγγραφών.

Εκτός από τη μουσική ταυτότητα, το A Hard Day’s Night περιγράφει με ακρίβεια τους Beatles πριν αρχίσουν να προβληματίζονται με πράγματα που γίνονταν γύρω τους. Μαζί, περιγράφει μια γενιά που για κάποια χρόνια, έζησε ξένοιαστα, μέχρι να ξαναγνωρίσει την αγχωτική πραγματικότητα και να την κληροδοτήσει στην επόμενη. Έτσι και αλλιώς, οι Beatles ήταν πάντα μπροστά από την εποχή τους…