Όταν γεννήθηκε ο «λεπτός, λευκός δούκας»

Η περίοδος 1975-’77 δεν ήταν και η πιο νορμάλ του Ντέιβιντ Μπόουι, αλλά και ποιος μπορεί να βάλει τις λέξεις «νορμάλ» και «Μπόουι» στην ίδια πρόταση, για γεγονότα των ‘70s;

Κάπου στη μέση της δεκαετίας όμως και ενώ ήδη είχε ταυτιστεί με κανα δυο περσόνες (όπως ο Ziggy Stardust), ο Μπόουι δοκίμασε τις αντοχές του μυαλού του με τρόπο που αποτυπώθηκε τόσο στο Young Americans του ’75, όσο και στην ταινία «Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη» του Νίκολας Ρεγκ, όπου ο Μπόουι πρωταγωνιστούσε.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Η επιτομή της νέας περσόνας όμως, υπήρχε στο Station to Station, ένα από τα πιο παράξενα, καινοτόμα και αμφιλεγόμενα άλμπουμ του, που κυκλοφόρησε στις 23 Ιανουαρίου του 1976, πριν από 46 χρόνια δηλαδή.

Τω καιρώ εκείνω ο Μπόουι βάσιζε τη διατροφή του στην κόκα και τις πιπεριές (πράσινες και κόκκινες) και είχε ζούσε σαν μια μετεμψύχωση του Άλιστερ Κρόουλι, ενώ πίστευε ότι μάγισσες θέλουν να κλέψουν το σπέρμα του και ότι ο Τζίμι Πέιτζ του ‘στελνε κρυφά, μακάβρια μηνύματα.

 Τον δε Απρίλιο του ’75 είχε σπεύσει να ανακοινώσει την αποχώρησή του από τη μουσική

Ο Μπόουι στο Station to Station έδωσε το βασικό ρόλο… γενικά, σε όλες τις δραστηριότητές του, στον «Thin White Duke», την κεντρική περσόνα του δίσκου και γενικώς, της ύπαρξής του. Κάμποσα χρόνια αργότερα, ο Μπόουι αποκήρυττε διάφορα πράγματα που έκανε και κυρίως, έλεγε εκείνη την εποχή, όπως για παράδειγμα κάτι χαροκαμένες ναζιστολογίες, κάτι απίθανα σκηνικά κατά τα οποία ο Μπόουι/Duke συλλαμβανόταν να χαιρετάει ναζιστικά κ.λπ. Καμιά 20αριά χρόνια αργότερα αυτοχαρακτηριζόταν ως «fucked up», για εκείνη την περίοδο.

Το Station to Station ωστόσο, ήταν μια κάπως διαφορετική φάση. Ήταν φανερά επηρεασμένο από το kraut rock και αλληλεπιδρούσε με μπάντες όπως οι Neu!, ενώ έμελλε να γίνει σημείο επιρροής για αρκετές electro μπάντες του κοντινού και μακρινότερου μέλλοντος.

Ο δίσκος είχε μόλις έξι κομμάτια, από τρία σε κάθε πλευρά. Το δεκάλεπτο Station to Station είναι η μικρή βιογραφία του Thin White Duke, τον οποίο ο Μπόουι θα υποδυόταν στις συναυλίες, αλλά και πριν-μετά από αυτές, όπως αποδείχθηκε στην πράξη.

Εν τέλει, το Station to Station μουσικά ήταν μια ενδιαφέρουσα μουσική, όχι ακριβώς παρένθεση, αλλά σίγουρα, παραίσθηση του Μπόουι που πέρασε από το φανκ του Young Americans στο art prog, λίγο πριν επιστρέψει σε αυτό που ήταν καλύτερος από όλους, με το Low, ίσως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του ροκενρόλ.

Στο μεταξύ όμως, πρόλαβε να διασκευάσει, στο Station to Station, ένα συγκλονιστικό κομμάτι: το Wild is the Wind, του ρώσου συνθέτη Ντμίτρι Τιόμκιν, το οποίο είχε διασκευάσει πιο πριν, με ακόμα συγκλονιστικότερο τρόπο, η Νίνα Σιμόν…