Οκτώ ταινίες για να θυμόμαστε το 2016

Conjuring 2: το ίδιο ανατριχιαστικό όσο το 1, το Conjuring συνεχίζει τη μακάβρια παράδοση στις δαιμονοταινίες τρόμου, χωρίς να βγάζει (ακόμα) από τη μύγα ξύγκι.

Captain Fantastic: Ο Βίγκο Μόρτενσεν είναι μεγάλος ηθοποιός, όχι γιατί έπαιξε τον Άραγκορν. Αλλά αυτά τα έχουμε πει. Ότι το Captain Fantastic είναι γλυκύτατο, αστείο και θλιβερό μαζί, αλλά και ωραία ταινία του είπαμε; Ναι, το είπαμε.

Snowden: Εδώ, δεν είναι τόσο η ποιοτική κατάθεση, όσο το περιεχόμενο της ταινίας. Ο Σνόουντεν, ένας συντηρητικός τύπος που αποβάλλεται από τις ειδικές δυνάμεις, ανακαλύπτει ότι η NSA παρακολουθεί τους πάντες, πάντα και για πάντα. Το ανατριχιαστικό είναι ότι όσα περιγράφει η ταινία, συμβαίνουν στ’ αλήθεια…

Free state of Jones: Ο Μάθιου μακ Κόναχι είναι κεφάλαιο και το αποδεικνύει με αυτή την περίεργη, όσο και αξιόπιστη ιστορικά ταινία, για έναν τύπο που έφτιαξε ένα κράτος που δεν ήθελε κανείς, μέσα στον αμερικάνικο Εμφύλιο. Άνετα, η καλύτερη ταινία της χρονιάς.

Sausage party: Οι μεταφυσικές ανησυχίες του ανθρώπου, παιγμένες από λουκάνικα που περιμένουν την εξιλέωση στο ράφι του σούπερ μάρκετ, κάνοντας ταυτόχρονα «πικάντικα» σχόλια. Έπος κολεγιακής πνευματικής καταρράκωσης (=καψίματος)

Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ: Καταρχάς, μια μικρή υπόκλιση στον Κεν Λόουτς για τη λαϊκή του απλότητα, με την οποία φτιάχνει ταινίες που είναι από αξιοπρεπείς, μέχρι διαμάντια. Ο «Ντάνιελ Μπλέικ», είναι διαμάντι

Spotlight: Αν θέλετε να γίνετε δημοσιογράφοι, μη δείτε αυτή την ταινία, γιατί περιγράφει τη δημοσιογραφία όπως ήταν κάποτε και δεν έχει σχέση με τα «ειδησεογραφικά blogs» και τα διάφορα tromaktika και «σοκ, δείτε πριν το κατεβάσουν». Οι πραγματικές ειδήσεις είναι δύσκολες και κάνουν διαχρονικό πάταγο. Όπως και οι καλές ταινίες, επίσης.

Η μάγισσα: Θεατρικό στήσιμο, παλαιογγλικοί διάλογοι και η σύλληψη του κακού κάπου στη Νέα Αγγλία των pilgrims. 

Και αυτές που είτε δεν προλάβαμε, είτε περιμένουμε, αλλά θα δούμε σίγουρα: Patterson, Ατίθασες, Η άφιξη, Edge of Seventeen, Moonlight, Elle