Οι λαϊκές Κυριακές της ζωής μας όλης…

Έναν Δεκέμβριο, πριν από 46 χρόνια, κυκλοφόρησε ένας από τους κορυφαίους δίσκους του ελληνικού λαϊκού ρεπερτορίου.

Ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Μιχάλης Μπουρμπούλης και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, έδωσαν 12 κομμάτια σε μια 26χρονη τραγουδίστρια από τη Θήβα, τη Χαρούλα Αλεξίου.

Ο δίσκος ήταν βασικά του Κουγιουμτζή όμως, ο οποίος εκείνη τη συγκεκριμένη τριετία περνούσε περίοδο αντίστοιχη με το… Sergeant Pepper’s και τα πρώτα 5 άλμπουμ τον Sabbath, αν θα μπορούσε να υπάρξει μια τέτοια αναλογία.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Το 1974 είχε κυκλοφορήσει τις «Μικρές Πολιτείες» με τον Άκο Δασκαλόπουλο, την Σώτια Τσώτου και πάλι με τον Μάνο Ελευθερίου, με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα.  Την επόμενη χρονιά, ξανά με Νταλάρα (και Άννα Βίσση –με ύψιλον στο εξώφυλλο-, για δεύτερη φορά), αλλά και με τους Μπουρμπούλη-Παπαδόπουλο, έβγαλε το εξαιρετικό «Στα ψηλά τα παραθύρια». Εκεί, ο Κουγιουμτζής είχε βάλει μερικές από τις πιο μεγάλες του εμπνεύσεις, όπως για παράδειγμα το «Σαν σβησμένο καρβουνάκι» και το «Όλα καλά».

Και ο Νταλάρας στο εξώφυλλο του δίσκου, σαν τον Χαβιέ Μπαρδέμ στο «No country for old men»…

Η Αλεξίου είχε μόλις κυκλοφορήσει τον πρώτο της προσωπικό δίσκο, τα «12 Λαϊκά Τραγούδια», με τη «Ρόζα» και τη «Δημητρούλα», μεταξύ άλλων. Το ’76 είχε ήδη βγάλει το δεύτερο ολόδικό της LP σε μουσικές των Νικολόπουλου, Σπανού, του αδερφού της Γιώργου Σαρρή και στίχους Παπαδόπουλου-Πυθαγόρα, ενώ είχε κάνει και ένα πέρασμα από το αντάρτικο λημέρι του Πάνου Τζαβέλλα για να πει το «Μάημ’ Μάημ».

Οι «Λαϊκές Κυριακές» όμως ήταν μια άλλου είδους άσκηση. Πολλές φορές σήμερα, οι αναζητήσεις (που συχνά είναι και κάπως άκαιρες) τύπου «μα που πήγε ο ειλικρινής λαϊκός στίχος» και αντικαταστάθηκε από λογοτεχνικότητες από το πανέρι ή φράσεις εφάμιλλες με generator παραγωγής ανακοινώσεων γραφείων Τύπου, οδηγούν εκεί:

Στα «Σκούρα μάτια» και τα «Μαύρα κοροϊδεύεις», το «Μάτια μου, μάτια μου» και το «Εσένανε θα διάλεγα» που ζυγίζει περί τον ένα τόνο, αλλά και το, ας πούμε πολιτικό, «Σου στέλνω χαιρετίσματα» . Ή σε δίστιχα όπως αυτό, από «Από τον περασμένο Μάρτη»:

«Τα ματάκια σου βρυσούλες/στην αυλή του παραδείσου

Τρέχουν άρρωστες ψυχούλες/αγιασμό να βρουν να ζήσουν»

Και βέβαια, ίσως το καλύτερο κομμάτι που είπε ποτέ η Αλεξίου: «Χρόνια σαν βροχή».

Ο Κουγιουμτζής, παρεμπιπτόντως ήταν μια πιστοποιημένη μουσική ιδιοφυΐα. Λαϊκός και ευαίσθητος, αλλά και σύνθετος συνάμα, είχε γράψει έναν από τους καλύτερους δίσκους της σύγχρονης μουσικής ιστορίας στην Ελλάδα.