Οι «ηττημένοι», από ένα λεξικό του 1949

Η Νέα Δημοκρατία τις τελευταίες μέρες αναπαράγει με ρυθμούς σπαμ την ιστορία της «κυβέρνησης των ηττημένων».

Στην πραγματικότητα, η ΝΔ δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ αν οι «ηττημένοι» θα σχηματίσουν ή όχι κυβέρνηση. Αυτό που ενδιαφέρει το κόμμα είναι να «πιάσει» η επικοινωνιακή συμβουλή των συνεργατών του, για τη δημιουργία ενός ασφυκτικού κλίματος όπου οι εναλλακτικές δεν φαίνονται πουθενά.

Καταρχάς, οι «ηττημένοι» στην Ελλάδα σχημάτιζαν κυβερνήσεις, κατά καιρούς. Η κυβέρνηση Καραμανλή το 1956 ήταν μειοψηφική σε ψήφους και δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό, στην Ελλάδα.

Καλό είναι λοιπόν, εκτός από τα συμβόλαια με τους επικοινωνιολόγους, να διαβάζεται και η ιστορία.

Δεύτερον, τον όρο «ηττημένοι» χρησιμοποιεί η ελληνική Δεξιά από το 1949 και μετά. Θέλει έτσι να σηματοδοτήσει με διάφορους τρόπους, κατά καιρούς, το απόλυτο δικαίωμά της στην εξουσία, έναντι ενός αχνά ορισμένου «εσωτερικού εχθρού». Οι κομμουνιστές και οι παραφυάδες τους, οι συγγενείς μέχρι τρίτου βαθμού, μετά το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, τώρα ο Πολάκης, ο Βαρουφάκης, η «Δήμητρα» κ.λπ.

Η προεκλογική σκιαμαχία δεν έχει να κάνει μόνο με τη δυσκολία ετεροκαθορισμού από τα πραγματικά σοβαρά, καθημερινά και μη, ζητήματα.

Αυτό που χρειάζεται ένα κόμμα είναι η ηγεμονία, όχι μόνο η πολιτική όμως, αλλά στα πάντα: δημοσκοπήσεις, χαρακτηρισμοί, «ρετσινιές», γενικεύσεις, όλα θα χρησιμοποιηθούν για να προκύψει δια της εις άτοπον, ο πομπός τους ως σωτήρας.

Ειδικά στην περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, με εξασφαλισμένη την απνευστί στήριξη ενός σημαντικού μεριδίου της δημόσιας σφαίρας (δεν τολμώ να πω πια «ενημέρωσης» γιατί θα είναι γενίκευση και μικρή ασέβεια στο δημοσιογραφικό επάγγελμα), η επιχείρηση αυτή είναι πιο προφανής και από πέναλτι στο «Ας περιμένουν οι γυναίκες».

Η επιχείρηση να βρεθεί στόχος, μοιάζει με τα συστήματα στο μπάσκετ που στοχεύουν στην πιο αδύνατη θέση του αντιπάλου, στην άμυνα και στην επίθεση. Ακόμα και όταν ο αντίπαλος προσπαθεί να προστατέψει τη θέση, η επιτυχία του συστήματος κρίνεται από το αν θα αναγκαστεί να την εκθέσει.

Δεν έχει σημασία αν ισχύει κάτι από αυτά. Δεν αφορά δηλαδή τον δημιουργό και τον εκτελεστή της στρατηγικής, αν υπάρχει όντως περίπτωση να κυβερνήσει ο δεύτερος με τον τρίτο ή να χωρέσει σε κυβέρνηση συνεργασίας ο Βαρουφάκης. Η λέξη «ηττημένοι» θα μπαίνει σε κάθε ανακοίνωση της κυβέρνησης, ειδικά τώρα που ανέλαβε ο all around Άκης Σκέρτσος, σαν το Carthago delenda  est, μέχρις παβλοφικής αντίδρασης: ΝΔ νικητές, όλοι οι άλλοι, ηττημένοι. Ψηφίστε δώθε, «με τη σωστή πλευρά», της εξουσίας, της ιστορίας και πάει λέγοντας, μέχρι η δημοκρατία να γίνει πίνακας σε σαλόνι ιδιοκτήτη πολιτικού κόμματος.

Φυσικά, όλα αυτά δεν είναι φιλελεύθερα. Εμφυλιακά είναι και η διαρκής κληρονομιά ενός εκδικητικού συστήματος εξουσίας, που βλέπει μόνο «νικητές» και «ηττημένους» σε όλα τα πράγματα.  

(φωτό δημιουργημένη με το σύστημα τεχνητής νοημοσύνης images.AI)