Οι Fleshtones το 1983

Το πανκ-γκαράζ είναι μια μουσική εποποιία και το Hexbreaker! των Fleshtones που κυκλοφόρησε 38 χρόνια πριν, τέτοιες μέρες, είναι μια μεγάλη… μάχη σε αυτό το μουσικό πεδίο.

Το 1983 τα μουσικά πράγματα είχαν αλλάξει σημαντικά, με την είσοδο του πανκ και την αμφισβήτηση των πιο κλασικών μουσικών δομών. Αγρίευαν κιόλας, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, με τους Sabbath και τους Stooges  να γίνονται πιο δεδομένες επιρροές, από ό,τι οι Zeppelin και οι Stones.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή εδώ:

Κάπου στη Νέα Υόρκη το 1976, δύο τύποι ανακαλύπτουν ότι ο προηγούμενος ενοικιαστής του σπιτιού τους, έχει παρατήσει για αδιευκρίνιστους λόγους μουσικά όργανα στο υπόγειο.

Αποφασίζουν λοιπόν να κάνουν μια μπάντα, βρίσκοντας και έναν ακόμα γείτονα και αρχίζουν τις πρόβες. Στις 19 Μαΐου 1976 έχουν ντράμερ και κάνουν πρεμιέρα στο CBGB’s της Νέας Υόρκης. Σχεδόν ταυτόχρονα, αποκτούν και σαξοφωνίστα.

Τo Hexbreaker ήταν το δεύτερο άλμπουμ τους, ηχογραφημένο στα Skyline studios της Νέας Υόρκης.

Επίσης, είναι ένα σημείο αναφοράς του γκαράζ, τόσο φωτεινό, που φαίνεται από το φεγγάρι.  Οι Fleshtones, παρότι δεν έγιναν ποτέ πρώτο όνομα, με τη διάσταση των Ramones πχ,  των Blondie και άλλων ενοίκων του CBGB, έπαιξαν με όλους αυτούς και δεν πήραν ούτε μια απουσία όλα αυτά τα χρόνια, από το super rock όπως αποκαλούν τη μουσική τους.

Το Hexbreaker είναι η ουσία της μουσικής τους: μια μπάντα που ευχαριστιέται τη μουσική. Ακούστε πχ το Screaming Skull και το New Scene, που μοιάζουν να ξεπήδησαν από κάποια τρύπα που άνοιξε ο χωροχρόνος προς το Σαν Φρανσίσκο το 1968, αλλά δεν είναι.

Οι Fleshtones είναι μια από τις πιο συνεπείς και αγαπημένες παρουσίες στο ροκενρόλ. Αυτή η συνέπεια τους πήγε από τις πιο μπαρουτοκαπνισμένες σκηνές, στο σόου του Ντικ Κλαρκ και σε μια από τις πρώτες ταινίες του Τομ Χανκς, αλλά και μέσω αυτής της τρομερής περσόνας, του Πίτερ Ζαρέμπα, σε μια σειρά τόπους που μοιάζουν παράταιροι. Αλλά στην περίπτωση των Fleshtones, τίποτα δεν είναι περίεργο.