Οι επτά υπέροχοι Σαντινίστας

Στις 12 Δεκεμβρίου 1980 κυκλοφόρησε ένα τρομερό μουσικό άλμπουμ από μια τρομερή μπάντα: οι Clash έβγαζαν το Sandinista!, το τέταρτο άλμπουμ τους.

Ο δίσκος είναι ένας μουσικός μονόλιθος για πλείστους όσους λόγους. Πρώτον και κυριότερον, για το μουσικό του περιεχόμενο. Οι Clash έπαιζαν κυριολετικά τα πάντα: φανκ, σκα, ψιλογκαράζ, οριακά dub, φουλ dub, σίγουρα calypso, ροκενρόλ, σερφ και ό,τι άλλο τους άρεσε εκείνη την περίοδο. Ακόμα και βαλσάκια.

Αν σας αρέσει ο Τύπος μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή εδώ:

Εν τέλει, την εποχή που σχεδόν όλοι καλόβλεπαν την προοπτική μουσικού δεινοσαυρισμού, οι Clash μοίραζαν απλόχερα τον καλλιτεχνικό ριζοσπαστισμό, αυτόν που μαθαίνει τον κόσμο να ακούει καλή μουσική.

Μπολιασμένα στον ήχο της μπάντας, ήταν τα λόγια. Οι Clash ήταν πολιτικοποιημένοι μέχρι το μεδούλι και δεν το ‘κρυψαν ποτέ. Ο δίσκος φτιάχτηκε για να είναι πρόκληση σε κάθε αυλάκι του. Από τον τίτλο που πανηγυρίζει για το κίνημα στη Νικαράγουα, μέχρι τον… κωδικό του LP, που είναι τα αρχικά του Μετώπου τον Σαντινίστας.

Είναι τριπλός, με 36 κομμάτια και ακόμα και αυτό ήταν «απάντηση», στη CBS που είχε αρνηθεί να βγάλει διπλό το London Calling, αλλά το έκανε μερικούς μήνες αργότερα με το The River του Σπρίνγκστιν. 

Είναι επίσης «κολεκτιβοποιημένος», μιας και εκτός των τεσσάρων βασικών, παίζει ένα σωρό κόσμος. Κυρίως, οι Blockheads του Ίαν Ντιούρι, αλλά και διάφοροι ακόμα εξέχοντες και εξέχουσες.

Το Magnificent Seven είναι ένα από τα πέντε καλύτερα κομμάτια τους, το Corner Soul ένα από τα πιο όμορφα. Το Career Opportunities τα ‘χωνει σε πράγματα που στις μέρες μας θεωρούνται πλέον φυσιολογικά. Το έγραψε ο Σίμονον, με έμπνευση, μεταξύ άλλων, από μια παλιότερη δουλειά του Τζόουνς που ήτανε… ανοιχτής γραμμάτων σε υπουργείο (για να βλέπει αν ήταν παγιδευμένα με εκρηκτικά…).

Τέλος, υπάρχει η διασκευή στο Police on my back του Έντι Γκραντ, που είναι τρομερά επίκαιρη στις μέρες μας. Ακούστε το (και) από τη ζωντανή εκτέλεση από το Shea Stadium όπου ο Στράμερ λέει στο κοινό να βγάλει το σκασμό γιατί ο Τζόουνς ξεχνάει τους στίχους. Και όταν αυτός ωρύεται «what have I dooooone?» περνάει οριζόντια καμιά 300αρια χρόνια καταστολής και αστυνομοκρατίας, μέχρι το σήμερα…