Οι εκλογές που γίνονται για κάτι άλλο

Κάθε τι, είναι καλό όταν γίνεται στην ώρα του. Για παράδειγμα, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου συγκέντρωσε ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους που τον ψήφισαν σε μια κούρσα, στην οποία έτρεχε μόνος του, κέρδισε τη δυνατότητα να χάσει και κάνα δύο εκλογές μέχρι να γίνει πρωθυπουργός και ξεκινήσει το μαραθώνιο επτά χρόνων μέτρων, λιτότητας και δυσμενών αλλαγών στην ελληνική κοινωνία.

Σήμερα, οι εκλογές είναι κάτι άλλο. Καταρχάς, έχουν απαξιώσει ένα μεγάλο κομμάτι της βαρύτητάς τους τα ίδια τα πολιτικά κόμματα. Το ελληνικό εκλογικό σώμα πέρασε μέσα σε μια οκταετία από πέντε εκλογικές αναμετρήσεις, μια αλλαγή κυβέρνησης χωρίς εκλογές (τότε που ο πρώην θριαμβευτής ΓΑΠ «εκθρονίστηκε» με τρόπο συζητήσιμο για τη δημοκρατικότητά του), ένα δημοψήφισμα που άλλα έβγαλε και άλλα έγιναν, ένα κομμάτι του έφτασε να ψηφίζει μέχρι και δολοφονικές, μισαλλόδοξες συμμορίες, παίρνοντας ένα κομμάτι της συνενοχής.

Άσχημο καιρό διάλεξε το ΠΑΣΟΚ και οι κατάντη και ανάντη χώροι του να στήσει κάλπες. Γιατί, γι αυτό συζητάμε. Για το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Αυτό λένε και οι ψηφοφόροι που θα πάνε (προσωπική εκτίμηση ότι θα πάνε τόσοι ώστε να θεωρηθεί μεγάλη επιτυχία η διαδικασία) να ψηφίσουν στις 12 Νοεμβρίου έναν από τους εννιά, μετά τον τραυματισμό του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου που πρόσθεσε και λίγο ρουστίκ χρώμα στη διαδικασία.

Ο καιρός είναι άσχημος, όχι μόνο γιατί το ΠΑΣΟΚ διέψευσε σκληρά τις προσδοκίες και συνήθειες του εκλογικού του σώματος, αλλά και γιατί το εκλογικό του σώμα, βρίσκεται πλέον εκεί που υπάρχει η εξουσία. Και στα αστικά κόμματα, η εξουσία είναι αυτή που καθορίζει την πολιτική τους συμπεριφορά, καθώς και την πολιτική διαπαιδαγώγηση του κόσμου τους. Ένα επιπλέον δυστύχημα, είναι ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριφέρεται ως ο κατεξοχήν εκφραστής της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, εφαρμόζει ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα με «μικρές λαϊκές εκτονώσεις» που αν τις βάλετε τη μια πίσω από την άλλη, γίνονται όλο και μικρότερες. Από  ένα τέτοιο σχήμα εξουσίας, ο κόσμος που ψήφιζε σταθερά ΠΑΣΟΚ, έχει να μάθει να περιμένει το «κάπως καλύτερα», με μπόλικες δόσεις μνημονιακού ρεαλισμού. Σε απλά ελληνικά, ελπίζει ότι με την κυβερνητική σταθερότητα θα μπορέσει να πάρει μερικά από τα ψίχουλα του «παράλληλου προγράμματος», με απομακρυσμένο τον «κίνδυνο της επάρατου» για κάποιο διάστημα. Φυσικά, η ελληνική κοινωνία θα συνεχίσει να μετασχηματίζεται σε κάτι φτωχότερο, πιο αυταρχικό, πιο γκρίζο, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.

Το επικίνδυνο όμως σε όλη αυτή τη διαδικασία, είναι ότι ο κόσμος, από τους πλέον παλιούς του χώρου που πιστεύουν ότι π.χ. ο εισοδισμός του Σταύρου Θεοδωράκη είναι ιλαρός, μέχρι τους πιο νέους που βλέπουν στον Νίκο Ανδρουλάκη ένα πιο συγκροτημένο πολιτικό λόγο, αλλά και μεγάλη αδυναμία να χτυπήσει το πλειοψηφικό ρεύμα της Φώφης Γεννηματά που παραμένει φαβορί, έχει τη συναίσθηση ότι ψηφίζει για αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και όχι για μια γενικόλογη, χλιαρή μετωπική έκφραση της σοσιαλδημοκρατίας, που έτσι και αλλιώς ως ρεύμα υποχωρεί δραματικά σε όλη την Ευρώπη. 

Την έχουν άραγε υπόψη αυτή τη συναίσθηση όλοι οι υποψήφιοι της 12^ης Νοεμβρίου;