O Ρόρι και οι κατάσκοποι

Το 1979, τον Σεπτέμβριο, ο Ρόρι Γκάλαχερ κυκλοφόρησε τον όγδοο δίσκο του, δέκατο αν υπολογιστούν και αυτοί με τους Taste.
Ήταν το Top Priority, που έκλεινε μια νοητή τριλογία, η οποία απογείωνε τον Γκάλαχερ σε αναγνωσιμότητα, έστω και αν οι κριτικές δεν του ΄καναν το χατίρι.
Το παιδί από το Μπαλισάνον είχε κυκλοφορήσει ήδη το Calling Card και το Photo Finish που είχανε αμφότερα από δύο-τρία χιτς και τώρα, το Top Priority ερχόταν με συνολικά καλύτερα κομμάτια.
Καταρχάς, είχε το Bad Penny που ξεκινάει τη δεύτερη πλευρά του δίσκου και κυρίως, μερικά πολύ ενδεικτικά πράγματα για το τι θεωρούσε ο Ρόρι rhythm ‘n’ blues, στο τέλος της δεκαετίας του ’70: Hell Cat, Keychain, Public Enemy no 1, όλα τους κομμάτια που χωρίς να αλλάζουν τον ρου της μουσικής, έγραφαν μερικές γραμμές της ιστορίας της.
Εκεί που γίνονταν τα καλύτερα όμως, ήταν στο Wayward Child, τα δύο «χιτς» του δίσκου, το Follow Me και το Bad Penny και, φυσικά, το Philby.

Tο κομμάτι είναι γραμμένο για τον πιο διάσημο διπλό πράκτορα του Ψυχρού Πολέμου, τον Κιμ Φίλμπι. Ο Φίλμπι ήταν μέλος των «Πέντε του Κέμπριτζ» που διοχέτευαν μυστικά των Βρετανών στη Σοβιετική Ένωση, τη δεκαετία του ’40, πάνω-κάτω.
Ο Γκάλαχερ που πάντα έλκονταν από αυτού του τύπου τις ιστορίες, έγραψε το κομμάτι και για να είναι πιο κοντά στην ιστορία του Φίλμπι, δανείστηκε ένα ηλεκτρικό σιτάρ από τον Πιτ Τάουνσεντ των Who. Ο Φίλμπι, βλέπετε, ήταν γεννημένος στην Ινδία και δεν λεγόταν καν «Κιμ».
Το πραγματικό του βαφτιστικό ήταν Χάρολντ και το «Κιμ» προήλθε από την ομώνυμη νουβέλα του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ.
Ήρωας, ήταν ένα αγόρι-κατάσκοπος…