O πρώτος δίσκος ενός λαϊκού βάρδου

Πριν από 53 ολόκληρα χρόνια, στις 21 Μαΐου 1971, ο Ρόρι Γκάλαχερ (που έχει ήδη 29 χρόνια φευγάτος…), κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ.

Μετά τη διάλυση των Taste, o Ρόρι ήθελε να φτιάξει ένα δυναμικό τρίο και στόχευε στους καλύτερους για τη στελέχωσή του, μεταξύ άλλων τους Exprerience του Χέντριξ.

Τελικά όμως, το γνήσιο τέκνο του Μπαλισάνον, προτίμησε μουσικούς από το Μπέλφαστ: τον Τζέρι μακ Αβόι και τον Βίλγκαρ Κάμπελ.

Μαζί με αυτούς, στα πλήκτρα έπαιζε ο Βίνσεντ Κρέιν, μια από τις πιο λαμπρές, όσο και τραγικές φιγούρες του ροκενρόλ, «ψυχή» των Atomic Rooster.

Κάπως έτσι βγήκε το πρώτο και ομώνυμό του άλμπουμ.

Ο Ρόρι ήταν λαϊκό παιδί. Του άρεσαν τα μπλουζ και καθότι τύχαινε ένας απίθανος παίχτης, τα κομμάτια στα χέρια του αποκτούσανε ψυχή.

Αντίθετα με το συνήθειο της εποχής σε πρώτους δίσκους, ο Γκάλαχερ δεν έβαλε καθόλου διασκευές, στην πρωτότυπη κυκλοφορία τουλάχιστον.

Είχε δέκα κομμάτια δικά του, ανάμεσά τους και δύο από τα καλύτερα που έγραψε ποτέ: Το I Fall Apart και το For the Last Time, δύο απίστευτα ειλικρινείς και εξομολογητικές μπλουζ ερωτικές μπαλάντες. Όπως κάνουν τα λαϊκά παιδιά, δηλαδή…

Αργότερα, σε μια επετειακή έκδοση, συμπεριλήφθηκαν δύο διασκευές, εκ των οποίων η μια, το It Takes time του Ότις Ρας, είναι και η τρανή απόδειξη ότι ο Ρόρι ήταν κιθαριστικά ανεξέλεγκτος.

Ο δίσκος πέρασε αθόρυβα, οι κριτικοί ή τον αγνόησαν ή τον ψιλοέθαψαν, αλλά έξι μήνες αργότερα, όταν κυκλοφόρησε το δεύτερό του άλμπουν, το Deuce, αναγκάστηκαν να ασχοληθούν μαζί του.

Όσο για το κοινό, αυτό αγάπησε τον Ρόρι τόσο ειλικρινά, όσο ήταν και τα κομμάτια του. Ξεκινώντας από τον πρώτο δίσκο…