Ο Πέτρος Πανδής και ο Νότης Μαυρουδής, στο Παρίσι

Ο Νίκος Μωραΐτης και η δισκογραφική εταιρία Motivo, ήταν η «φωνή» της λογοκριμένης ελληνικής μουσικής επί χούντας. Με έδρα στο Παρίσι, από το 1971 και μετά κυκλοφόρησε τα πιο «στοχευμένα» έργα του Θεοδωράκη, ειδικά τη συλλογή «Theodorakis Dirige Theodorakis vol2», που περιλάμβανε, στη γαλλική έκδοση, τα έργα «Romacero Gitan», το «Μυθιστόρημα» και τα «Τραγούδια του Αντρέα».

Τον Ιούλιο του 1974 όμως, στη χρονική σύμπτωση της πτώσης της χούντας, η Motivo έβγαλε ένα σημαδιακό δίσκο: Δύο Έλληνες καλλιτέχνες, ο τραγουδιστής του Θεοδωράκη Πέτρος Πανδής και ο βιρτουόζος κιθαρίστας, συνθέτης και μαέστρος Νότης Μαυρουδής, είχαν αποφασίσει να ηχογραφήσουν τα αντάρτικα.

Ο δίσκος «Chants de la resistance grecque» είχε εξώφυλλο τον Άρη Βελουχιώτη.

Στο εξώφυλλο, έγραφε, στα γαλλικά: «Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου η εθνική αντίσταση κόντρα στους διάφορους κατακτητές προκάλεσε πολλές μάχες και κόστισε πολύ σε αίμα και που, αντίθετα με άλλες χώρες, ήταν απαγορευμένα και καταδιωκτέα, η έκδοση ενός τέτοιου δίσκου επιθυμεί, από τη μια να συστήσει την πραγματικότητα και την οξύτητα  αυτών των μαχών και από την άλλη, να διασώσει για τις μελλοντικές γενιές, τις ζωντανές μαρτυρίες που μεταφέρουν αυτά τα τραγούδια. Αυτές, δεν έχουν φυσικά τη δύναμη μιας ζωντανής καταγραφής, ωστόσο, αντανακλούν το πνεύμα μιας εποχής που, για τον Έλληνα, δεν έπαψε να είναι πραγματικότητα».

Ο δίσκος, με την ενορχήστρωση του Μαυρουδή που βασίζεται στην κιθάρα και τη φωνή του Πανδή, καταγράφει δέκα κομμάτια. Τα περισσότερα, είναι βασισμένα σε λαϊκές ρώσικες μελωδίες που απέκτησαν ελληνικούς στίχους, εκτός από το «Στ’ Άρματα» του Νίκου Καρβούνη και του Άκη Σμυρναίου-Αστραπόγιαννου, τον «Μπελογιάννη» των Ρέντη-Χατζή και τον «Άρη-του Μικρού Χωριού» της Ναυσικάς Φλέγκα-Παπαδάκη.

Ο δίσκος είχε τόση επιτυχία, που απέκτησε και συνέχεια, τέσσερα χρόνια μετά. Στα «Τραγούδια μιας εποχής 2», ο Πανδής τραγουδάει με τη Μικρή Χορωδία Αθηνών. Αυτή τη φορά, ο Μωραΐτης «έκοψε» το δίσκο στην Αθήνα, ωστόσο, όπως καταγράφει στο οπισθόφυλλο, «αντίθετα με τον πρώτο που έγινε στο Παρίσι, έπρεπε να περιορίσω το ρεπερτόριο των τραγουδιών και να διαλέξω παραλλαγές πάνω στο στίχο, για να μην αναμοχλεύουν ‘παλιά μίση και πάθη’ κατά την ελληνική λογοκρισία».

Αργότερα, τα αντάρτικα έγιναν της μεταπολιτευτικής μόδας. Ο πρώτος δίσκος του Πανδή και του Μαυρουδή όμως, ήταν ο πιο αξιόλογος μουσικά και ενορχηστρωτικά.

Στην ελληνική κοπή του cd, ο Μαυρουδής σημειώνει: «Ο συναισθηματισμός, το ανθρώπινο όραμα και ο σκληρός αγώνας, υπέδειξαν και επέβαλαν στοιχεία ρεαλισμού που ίσως εμείς οι μεταγενέστεροι να δυσκολευόμαστε σε μια συνειδητή κατανόησή τους».