O κύριος Καρπούζης πληρώνει διόδια (σε Ελλάδα και εξωτερικό)

Πρόσφατα αποφάσισα να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι. Κρίση ξε-κρίση, το να κάνεις ένα μεγάλο ταξίδι είναι πάντα δύσκολο για έναν μέσο άνθρωπο. Αν έχεις δουλειά -έχεις λεφτά αλλά δεν έχεις χρόνο, αν δεν έχεις δουλειά -δεν έχεις λεφτά αλλά έχεις χρόνο. Και λεφτά και χρόνο δύσκολα να βρεις. Εγώ τα βρήκα. Πήρα λίγες από τις τελευταίες οικονομίες μου πριν μου τα φάει το ΤΣΜΕΔΕ, ο ΕΝΦΙΑ και όλα τα υπόλοιπα αιμοδιψή ακρώνυμα, μπήκα στο αμάξι μου και έφυγα. Ένιωθα εγκλωβισμένος. Ήθελα να φύγω. Για λίγο. Να ρίξω μερικά χιλιάδες χιλιόμετρα πίσω μου. Περίπου 8000 χιλιόμετρα για την ακρίβεια. Ακρίβεια, ωραία λέξη. Θα σας μιλήσω για την ακρίβεια λοιπόν. Όχι την ακρίβεια του να είσαι ακριβής, αλλά την ακρίβεια του να είσαι ακριβός.

Η διαδρομή που έκανα ήταν στο πήγαινε: Ελλάδα-Μακεδονία (ναι Μακεδονία)-Σερβία-Ουγγαρία-Αυστρία-Γερμανία-Ολλανδία-Βέλγιο-Αγγλία και στο έλα: Αγγλία-Βέλγιο-Λουξεμβούργο-Γαλλία-Ελβετία-Ιταλία-Ελλάδα. Στην Αγγλία πήγα με τρένο γιατί το να παρκάρω μια βδομάδα στο Λονδίνο θα κόστιζε όσο το Φιέστα μου. Η ακρίβεια του Λονδίνου είναι εκνευριστικά αφόρητη. Ιδίως για έναν κάτοικο τριτοκοσμικής χώρας όπως εγώ. Έτσι ένιωθα εκεί τουλάχιστον.

Τα μεταφορικά Αθήνα-Βρυξέλλες στο διαδίκτυο μου τα έβγαζε 335 ευρώ, εγώ το έκανα 250 γιατί είμαι μόρτης αεράτος και έχω τίμιο αμάξι που καίει λίγο. Το Βέλγιο-Αθήνα μου κόστισε περίπου 400 ευρώ γιατί επέστρεψα μέσω Ιταλίας και ανέβασε την τιμή το καράβι. Φεύγοντας από την Ελλάδα ήμουν αγχωμένος για τα χρήματα. Ήμουν πολύ τσίμα-τσίμα και δεν ήξερα τι ακριβώς θα πληρώσω πέρα από μια χοντρική εκτίμηση του ίντερνετ. Το διαδίκτυο δεν είναι να το έχεις σαν πανάκεια.

Φτάνοντας λοιπόν στην Θεσσαλονίκη έχω ήδη πληρώσει 33.5 ευρώ σε διόδια, έχω γεμίσει το αμάξι με 1.5 ε/λ βενζίνη και μου έχει φύγει ένα 100 ευρώ για πλάκα. Και έχω κάνει 550 χιλιόμετρα μόνο. Με έπιασε κρύος ιδρώτας. Σκεφτόμουν πως: αν ξόδεψες 100 ευρώ στην ΕΛΛΑΔΑ για 500 χιλιόμετρα θεέ μου τι σε περιμένει να δώσεις στην Γερμανία, στην Αυστρία, στην Ελβετία… Μετά από 3 μέρες έφτασα στις Βρυξέλλες. Από Θεσσαλονίκη οι Βρυξέλλες είναι 2350 χιλιόμετρα περίπου (2450 για μένα γιατί χάθηκα σε ένα χωριό κάπου έξω από τη Βουδαπέστη).

Πλήρωσα ακριβώς δώδεκα (12) ευρώ σε διόδια.

Αυτά τα δώδεκα ευρώ ήταν μέχρι το Βελιγράδι. Δηλαδή Μακεδονία-Σερβία. Από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Ουγγαρία δεν ξαναείδα σταθμό διοδίων. Πώς ήταν όμως οι δρόμοι τους, θα αναρωτιέστε. Ουγγαρία-Αυστρία-Γερμανία-Ολλανδία-Βέλγιο: πέντε χώρες που είχαν από τα πιο άνετα και καλοφτιαγμένα οδικά δίκτυα που έχω δει, με διαχωριστικά κατεύθυνσης, τρεις με τέσσερις λωρίδες ανά κατεύθυνση, χωρίς ανώτατο όριο ταχύτητας (άσχετα με το αν συμφωνώ με κάτι τέτοιο ή όχι, είναι πρόκληση να έχεις τόσο άρτιους δρόμους ώστε να μπορείς να το υποστηρίξεις).

Στην επιστροφή πέρασα από Γαλλία και Ιταλία που έχουν διόδια και μάλιστα στην περίπτωση της Γαλλίας αρκετά τσουχτερά, αλλά και πάλι σε καμία περίπτωση δεν αγγίζουν τον παραλογισμό του Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Στην Ελβετία παίρνεις μια «βινιέτα» που κοστίζει 40 ευρώ και λειτουργεί σαν πασπαρτού. Αν εξαιρέσεις το Λονδίνο και τις Βρυξέλλες, όλες οι άλλες πόλεις που επισκέφτηκα ήταν αρκετά συγκρίσιμες σε τιμές με την Ελλάδα. Βελιγράδι, Βουδαπέστη, Βιέννη, Νυρεμβέργη, Στρασβούργο, Μπολόνια καθώς και πολλές μικρές πόλεις και χωριά ενδιάμεσα που δεν θα τα αναφέρω τώρα. Στην εθνική ένας καφές έκανε από 2-4 ευρώ. Η βενζίνη περίπου στο 1 ευρώ το λίτρο. Τα διάφορα σάντουιτς μεταξύ 2-4 ευρώ. Οι μπύρες από 2-4 ευρώ. Ένιωσα άσχημα γιατί πριν ξεκινήσω προετοίμαζα τον εαυτό μου ψυχολογικά με μια νοοτροπία τύπου «θα πας στις ακριβές πόλεις της Ευρώπης πρέπει να προσέχεις πολύ με τα χρήματα» και διαπίστωσα πως ήταν σαν να είμαι στην Ελλάδα ενώ σε κάποια πράγματα (πχ. Βενζίνη) αρκετά φτηνότερα. Το θέμα με τα διόδια είναι σοβαρό όμως. Είναι απλώς παράλογο να δίνεις 33.5 ευρώ στο Αθήνα-Θεσσαλονίκη και 12 ευρώ στο Θεσσαλονίκη-Βρυξέλλες; Και όλα αυτά σε ένα εθνικό οδικό δίκτυο σαν της Ελλάδας που βρίσκεται ακόμη σε άθλια κατάσταση; Θα αντιπαραθέσει κάποιος πως έχουμε τα διόδια ακριβώς γιατί οι δρόμοι είναι χάλια και πρέπει να τους φτιάξουμε. Είμαι σίγουρος πως και στο εξωτερικό τους δρόμους δεν τους τους χάρισε ο θεός, αλλά κάπως τους έφτιαξαν και κάπως τους πλήρωσαν. Χωρίς διόδια. Τα διόδια της Ελλάδας αγγίζουν τη λογική του Kickstarter, του indigogo και άλλων πλατφόρμων λαϊκής χρηματοδότησης. Χρηματοδοτήστε μας να χτίσουμε το δρόμο σας. Ακόμη και σε ένα οικονομικό σύστημα που είναι σχεδιασμένο για να σκοτώνει την κρατική πρόνοια, αυτό είναι παράλογο. Οδήγησα σχεδόν 8.000 χιλιόμετρα, ενίοτε σε δύσκολες συνθήκες, πέρασα τη Μάγχη, τις Άλπεις, διέσχισα δώδεκα χώρες αλλά τα πιο τρομακτικά χιλιόμετρα που έκανα ήταν τα 220 του Πάτρα-Αθήνα, μέσα στη σκόνη, σε μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, με μόνη προστασία στο να μην σου καρφωθεί μια νταλίκα απ’ το απέναντι ρεύμα είναι μερικοί κώνοι. Ακόμη και γι’ αυτό πλήρωσα κάπου στα 8-10 ευρώ σε διόδια.

*Ο Κύριος Καρπούζης είναι υπαρκτό πρόσωπο, λυμαίνεται το facebook και διάφορα βιβλία και ιστορίες στις οποίες συμπρωταγωνιστεί, είναι αρχιτέκτονας, ασχολείται με τη φωτογραφία (οι φωτογραφίες της επιστολής είναι δικές του), ασχολείται με την capoeira και κάμποσα ακόμα ενδιαφέροντα πράγματα