Ο άστεγος της Μιχ. Αγγέλου

Στον πεζόδρομο της Μιχ. Αγγέλου: Εκεί ζει. Είναι γύρω στα 60. Τα πρωινά κάνει βόλτες γύρω από το εμπορικό κέντρο. Περιφέρεται σαν φάντασμα, προκαλώντας ενόχληση, δυσαρέσκεια ή λύπηση στους περαστικούς. Τα βράδια βρίσκει καταφύγιο στις εισόδους των πολυκατοικιών. Εκεί κοιμάται. Όχι, πάντα η ίδια πολυκατοικία. Ανάλογα με τη διάθεση των ενοίκων ή ιδιοκτητών. Δεν είναι βέβαια ο μοναδικός άστεγος της πόλης. Υπάρχουν άλλοι 17, οι οποίοι όμως δέχονται τις υπηρεσίες του υπνωτηρίου αστέγων του ΟΚΠΑΠΑ.

Ο άστεγος του πεζόδρομου της Μιχ. Αγγέλου είναι ένας άνθρωπος με ψυχική νόσο. Κατάγεται από την Αττική. Οι ψυχιατρικές υπηρεσίες της πόλης τον γνωρίζουν εδώ και έξι χρόνια. Στη Μιχ. Αγγέλου ζει τα τελευταία δύο χρόνια. Δεν υπάρχει εμπλεκόμενη υπηρεσία που να μην γνωρίζει αυτόν τον άνθρωπο. 

Ωστόσο, καμία από αυτές τις υπηρεσίες δεν έχει καταφέρει να τον πείσει να δεχθεί κάποια βοήθεια. Σύμφωνα με τη Διεύθυνση Κοινωνικής Μέριμνας του Δήμου Ιωαννιτών και την προϊσταμένη Ρόη Ζηκίδου, οι όποιες προσπάθειες έγιναν από κοινωνικούς λειτουργούς για να προσεγγίσουν τον άνθρωπο αυτόν, δεν κατέληξαν πουθενά. Στο κενό έχουν καταλήξει και οι προσπάθειες των ψυχιατρικών υπηρεσιών. Όποτε ο 60χρονος μπαίνει στην κλινική, φεύγει τις επόμενες ώρες χωρίς να δέχεται κάποια φαρμακευτική αγωγή. Οι ψυχιατρικές και κοινωνικές υπηρεσίες έχουν εντοπίσει όλα αυτά τα χρόνια τον μοναδικό συγγενή του ανθρώπου αυτού, ο οποίος όμως ζει στο εξωτερικό, όπως μας λέει ο διευθυντής της Ψυχιατρικής Κλινικής Βενετσάνος Μαυρέας. Επί της ουσίας, λοιπόν, ο άστεγος δεν έχει κάποιο οικογενειακό περιβάλλον.

Και κάπως έτσι γίνεται «μπαλάκι» μεταξύ των κοινωνικών υπηρεσιών του Δήμου, του εισαγγελέα, της Αστυνομίας και των ψυχιατρικών υπηρεσιών. Όπου τον πηγαίνουν, πηγαίνει. Αλλά συνεχώς αρνείται οποιαδήποτε παραμονή σε οικοτροφεία ή ξενώνες που έχουν δημιουργηθεί στο πλαίσιο της ψυχιατρικής αποασυλοποίησης. Και το ερώτημα είναι: Τι γίνεται με τους ανθρώπους αυτούς που έχουν προβλήματα αλλά δεν θέλουν καμία βοήθεια; Όπως ο κάθε άνθρωπος, έτσι και ο ψυχικά ασθενής έχει το δικαίωμα να παίρνει τις αποφάσεις του, ακόμα κι όταν αυτές θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του. Εδώ ακριβώς προκύπτει όμως το μεγάλο ζήτημα που αφορά τα περί αποτελεσματικής παρέμβασης των κοινοτικών υπηρεσιών. Γιατί εντέλει το ζητούμενο παραμένει ένα και μοναδικό: Να βρεθεί μια αξιοπρεπής λύση για αυτόν τον άνθρωπο...