Το Narcos δεν μιλάει μόνο για τον Πάμπλο Εσκομπάρ

Οι λατινοαμερικάνικες παραγωγές τα τελευταία, ας πούμε 20 χρόνια, έχουν αναπτύξει ένα ιδιαίτερο είδος κινηματογραφικής κουλτούρας: αναπαριστούν το βασικό πρόβλημα των κοινωνιών τους με έναν συνήθως εξαιρετικό τρόπο, χτίζοντας το δικό τους νεορεαλιστικό κίνημα. Αυτό που οι Γάλλοι και οι Ιταλοί  δούλεψαν τόσο πολύ σχεδόν μισό αιώνα πριν, αυτό που στην Ελλάδα το σκοτώσαμε πάνω στη γέννησή του, γιατί ταυτίστηκε με την Αριστερά και γενικώς, ό,τι αριστερό σε αυτό τον τόπο κυνηγήθηκε πολύ και σκληρά (άσχετα με τις υπερβολές που ακούγονται τελευταία περί του αντιθέτου από τους κυνηγούς του).

Από την «Πόλη του θεού» και τα δύο «Tropa de elite» που μιλάνε για το ίδιο πράγμα από διαφορετική σκοπιά, μέχρι το Narcos του Netflix που έκλεισε τη δεύτερη σεζόν του, αυτή η ικανότητα ωρίμασε και έγινε σημείο αναφοράς.

Το Narcos καταπιάστηκε με την άνοδο και την πτώση του Πάμπλο Εσκομπάρ, του τύπου που αρχικά προσπάθησε να γίνει πρόεδρος της Κολομβίας, αλλά κατέληξε, πρώτον ένας από τους πλουσιότερους ναρκέμπορους όλων των εποχών και δεύτερον, δεν λέμε γιατί θα είναι σπόιλερ και δεν γνωρίζουν οι πάντες κατ’ ανάγκη τα ιστορικά γεγονότα.  

Η σειρά, για δύο σεζόν στάθηκε ιδιαίτερα τίμια απέναντι σε αυτά. Περιέγραψε με πολύ καλό τρόπο τις ανθρώπινες μορφές, ακόμα και τον ίδιο παρανοϊκά έξυπνο και ακραία κακοποιό Εσκομπάρ, το δέσιμό του με το λαό της Μεντεγίν κυρίως, αλλά και την αποκήρυξή του από ένα μεγάλο κομμάτι (ένα άλλο, επίσης μεγάλο, το θεωρεί ακόμα άγιο των φτωχών), το ρόλο των δοτών κυβερνήσεων της χώρας, τον καθόλου γοητευτικό ρόλο που έπαιξαν οι ΗΠΑ στην Κολομβία, τα νήματα που κίνησε η CIA, το βασίλειο του εξουσιαστικού κακού σε αυτό τον πλανήτη. Η σειρά αντιμετώπισε, θες από την ανάγκη να πει την ιστορία με βάση συγκεκριμένα πρόσωπα, θες από κάποια θετική προκατάληψη, πιο «μαλακά» την DEA, την αμερικάνικη Δίωξη Ναρκωτικών.

Στη μέση όλων αυτών, στέκεται ο Βάγκνερ Μόουρα, ένας από τους δέκα καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Παίζει τέλεια το ρόλο του βαρώνου της Μεντεγίν και καταλαμβάνει τη θέση του «καλύτερου Εσκομπάρ της οθόνης» επάξια.

Όλα αυτά έδεσαν με ένα μοναδικό τρόπο στην τηλεοπτική σειρά που ακολουθεί το μοτίβο που μας κακομαθαίνει: όλη η σεζόν στον αέρα μονομιάς, όπως δηλαδή το House of Cards, το Bosch και πιο πρόσφατα, το Stranger things. To Narcos είναι εθιστικό, να το ξέρετε.

 Η μεγαλύτερη πρόκληση στην οποία απαντάει το Narcos όμως, είναι άλλη. Η ιστορία του Πάμπλο Εσκομπάρ και ο τρόπος που πλούτισε, πλημμυρίζοντας με κόκα το Μαϊάμι για τρεις δεκαετίες σχεδόν, είναι «δισκοπότηρο» για τους παραγωγούς της τηλεόρασης και του σινεμά. Ακόμα και στο Entourage, στην τζανκ φουντ χαζομαρίτσα του HBO, ο κεντρικός ήρωας σε κάποια φάση υποδύεται τον Εσκομπάρ για τις ανάγκες μιας ταινίας. Η επιτυχία όμως ήταν πάντα μικρή, μέτρια και σχετική.

Το Narcos όμως δεν μιλάει μόνο για τον Πάμπλο Εσκομπάρ. Και η Κολομβία δεν γνώρισε την ειρήνη με τη λήξη της δεύτερης σεζόν. Υπάρχει δρόμος ακόμη…