Mindhunter: πώς να διηγείσαι ιστορίες που δεν τελειώνουν

Ο Ντέιβιντ Φίντσερ, αφότου συστήθηκε με το Seven και την πρωτόγνωρη για την εποχή σκληρότητά και οξυδέρκειά του, κατόπιν καταχωρήθηκε ως ο άνθρωπος που δημιουργεί ταινίες οι οποίες δεν πάνε απαραίτητα κάπου. Όταν δε σκηνοθέτησε το Zodiac, ήταν προφανές ότι η άλυτη (;) υπόθεση ενός κατά συρροή δολοφόνου ταίριαξε άριστα σε αυτό που ήθελε ο Φίντσερ να κάνει: να συνεπαίρνει το κοινό με το ταξίδι και όχι την άφιξη.

Το Mindhunter, η τηλεοπτική σειρά που σκηνοθετεί και κάνει και την παραγωγή της, είναι η συνάντησή του με έναν επίσης αλλόκοτο τύπο, τον Τζο Πένχαλ, το δημιουργό του The Road. Μαζί, φτιάχνουν μια κάπως φιλολογίζουσα είναι αλήθεια, αλλά εξαιρετική στις περιγραφές χαρακτήρων και στο στυλ, σειρά.

Με βάση δύο πολύ καλούς ηθοποιούς, τον Τζόναθαν Γκροφ και τον Χολ μακ Κάλανι, το δίδυμο Φίντσερ-Πένχαλ περιγράφει τη δημιουργία και δράση ενός «ακαδημαϊκού» τμήματος στο FBI, που επιχειρεί να ψυχογραφήσει τους δράστες πλέον ειδεχθών εγκλημάτων (αρκετοί από αυτούς είναι πραγματικά πρόσωπα), για να εξηγήσει και να προλάβει άλλα, αντίστοιχα. Η επίδραση όμως αυτής της ψυχαναλυτικής προσέγγισης δεν αφήνει ανεπηρέαστους τους πρωταγωνιστές που ζουν την άνοδο και την πτώση παραπάνω από μια φορά.

Το Mindhunter έχει το φινίρισμα του «βίντατζ», που στις τηλεοπτικές σειρές, όταν είναι πετυχημένο, κυριολεκτικά σαρώνει: Deuce, Narcos, Mad Men, ακόμα και το μελλοντολογικό Westworld σε ένα βαθμό, χρησιμοποιούν την επίκληση στην ανάμνηση του στοχοθετημένου κοινού: οι 35-44 ξέρουν πολύ καλά πώς είναι και πώς λειτουργεί ένα τηλέφωνο με καντράν ή αισθάνονται πιο άνετα σε κάποιο από τα δεκάδες μπαρ-αναπαραστάσεις αστικού διαμερίσματος των ‘70s-‘80s.  

Το Mindhunter έχει ακόμα εξετάσεις να δώσει. Το σίγουρο είναι όμως πως, παρότι δημιούργησε τις προϋποθέσεις για ένα πρώιμο σιχτίρι, λόγω της εξέλιξής του, τελικά αξίζει τον κόπο να περιμένουμε τη δεύτερη σεζόν.