Μια τεράστια, διαγαλαξιακή μπούρδα

​Υπάρχουν ταινίες που απευθύνονται μόνο σε Αμερικάνους, με αντενδείξεις στους τίτλους για τους υπόλοιπους (ή τουλάχιστον, για όσους σκέφτονται με διαφορετικό από τον κυρίαρχο αμερικάνικο τρόπο). Η «Μέρα Ανεξαρτησίας 2: η απειλή», είναι ακριβώς μια τέτοια ταινία.

Μόνο που στην περίπτωσή της, δεν διαθέτει τη χαριτωμένη καλτίλα της πρώτης, προ εικοσαετίας ταινίας. Έτσι και αλλιώς, κάθε προσπάθεια αντιγραφής της σκηνής όπου ο Γουίλ Σμιθ (το μπάτζετ φέτος έφτασε ίσα-ίσα για να βάλουν μια φωτογραφία του σε δύο σκηνές στον Λευκό Οίκο) πλακώνει στις μπάτσες εξωγήινο και μετά καπνίζει επιτέλους το πούρο του, θα ήτανε γκροτέσκα και ψιλοανόητη.

Τι έχουμε λοιπόν; Έχουμε μια σειρά δευτεράτους και κάτω ηθοποιούς, έχουμε τον απαράμιλλο για ακόμα μια φορά Τζεφ Γκόλντμπλαμ που είναι κάτι σαν «τον Μαραντόνα των φτωχών» αλλά στο σινεμά, έχουμε ένα σενάριο που δεν αντέχει ούτε σε κριτική πεντάχρονου φτιαγμένη με νερομπογιές, έχουμε τελικά το υπέρτατο αμερικάνικο πρότυπο: όλοι είμαστε καλοί, οι κακοί είναι στη φυλακή, ενωμένοι νικάμε πάντα κ.λπ.

Μόνο στο τελευταίο έχει δίκιο η ταινία: ενωμένοι νικάμε πάντα, αλλά στην περίπτωσή της δεν ισχύει. Το πρότυπο του ήρωα που παίρνει το κορίτσι είναι σε συνεχή αντίθεση με τον αντιήρωα που θυσιάζεται για το κοινό καλό. Μόνο ο Μπρους Γουίλις ήταν ταυτόχρονα και ζόρικος πρωταγωνιστής και πέθανε για να σωθούμε από τον κακό μετεωρίτη, να το θυμάστε αυτό.

Στην ουσία της, η ουσία… δεν υπάρχει. Το cgi έχει πάει σε άλλο τόπο, είναι εντελώς εντυπωσιακό, αλλά όταν τα εφέ είναι το μοναδικό θετικό σημείο μιας ταινίας, τότε έχεις τους «300» όπως τους έφτιαξε ο Ζακ Σνάιντερ, αφαιρώντας χειρουργικά την ύπαρξη του κόμικ.

Κατά τα λοιπά, οι εξωγήινοι μας την ξαναπέφτουν, μικρά παιδάκια εγκλωβίζονται και πάλι σε ατέλειωτες ουρές αυτοκινήτων, καλούμε τους τρελούς επιστήμονες να μας σώσουν, οι εξωγήινοι θέλουν να μας πάρουν τον πυρήνα της Γης γιατί τους τέλειωσε η αμόλυβδη και γενικώς, συμβαίνει ένα σύστριγγλο που ο Τιμ Μπέρτον έχει κοροϊδέψει υπέροχα σε αυτή τη σκηνή.

Επίσης, έχουμε motivational speech από τον Μπιλ Πούλμαν που κάνει σα να προσπαθεί να αποτρέψει το brexit, αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι λόγος σαν και αυτόν, δεν έχει υπάρξει ξανά ποτέ στα χρονικά.