MC5: Όταν κάηκε το Ντιτρόιτ

Καταρχάς, το Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν, δεν ήταν ποτέ μια ήρεμη περιοχή. Η κάποτε πλατιά βιομηχανική βάση (σήμερα ερημωμένα εργοστάσια) και ο μεγάλος εργατικός πληθυσμός, ήταν πάντοτε τα συστατικά της κοινωνικής εξέλιξης, αλλά και αναταραχής. Με αυτά τα υλικά, σαν σήμερα πριν από ακριβώς 50 χρόνια ξέσπασαν οι ταραχές που περιέγραψαν οι MC5 στο καταιγιστικό Motor City is Burning, στη διασκευή του κομματιού του Τζον Λι Χούκερ.

Το Ντιτρόιτ διέθετε και διαθέτει μια από τις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές, σε διάφορα είδη, πάντα όμως στην underground σκηνή. Οι Motor City 5 ήταν το πρώτο και μεγαλύτερο γέννημά της, μια μπάντα που σύστησε τον άγριο ήχο στον κοινωνικό στίχο και στα δέκα περίπου χρόνια που άκμασε, σφράγισε ανεξίτηλα τον τόπο γέννησής της, αλλά και ολόκληρο το ροκ εν ρολ.

Στις 23 Ιουλίου του 1967 λοιπόν, ξέσπασε η «Εξέγερση της 12^ης οδού», η οποία έμελλε να θέσει μια ολόκληρη αμερικάνικη πόλη υπό στρατιωτικό νόμο, να κατεβάσει δύο μονάδες αλεξιπτωτιστών για να καταστείλουν τα πλήθη, την 83^η και την 101^η που τα βασικά τους παράσημα τα πήραν στις Αρδέννες στον Β΄ Παγκόσμιο και να αφήσει 43 νεκρούς πίσω της, τα δύο τρίτα εξ αυτών μαύρους.

Η αιτία ήταν ένα αστυνομικό «ντου» στο «Τυφλό γουρούνι», ένα μπαρ που λειτουργούσε χωρίς άδεια. Οι βαθύτερες αιτίες κρύβονταν στις σκληρές φυλετικές διακρίσεις, αλλά και στην ανεργία που ρήμαζε τον πληθυσμό μετά τον πόλεμο.

Οι MC5, η πενταμελής μπάντα που «γαλουχούσε ιδεολογικά» ο Τζον Σινκλέρ, έβλεπαν όλα αυτά να συμβαίνουν (και συμμετείχαν) έξω από την πόρτα τους και λίγους μήνες αργότερα, όταν θα ηχογραφούσαν το πρώτο τους άλμπουμ, το «Kick out the Jams», θα περιλάμβαναν μια εκτεταμένη διασκευή του τραγουδιού που έγραψε για τις ταραχές ο Τζον Λι Χούκερ.

Μερικούς μήνες μετά, οι MC5 θα έγραφαν για πάντα το όνομά τους στις σελίδες της αμερικάνικης μουσικής και κοινωνικοπολιτικής ιστορίας παίζοντας για οκτώ ώρες συνεχόμενα, στο Σικάγο, στις συγκεντρώσεις έξω από το συνέδριο των Δημοκρατικών.

Όσο για την «Εξέγερση της 12^ης οδού», η μπάντα πήρε σαφώς το μέρος των μαύρων, εκθειάζοντας το ρόλο που έπαιξαν ο Μαύροι Πάνθηρες και υπερασπίζοντας τους λόγους της εξέγερσης. Ο «Πανικός στο Ντιτρόιτ», όπως τον περιέγραψε (και) ο Ντέιβιντ Μπόουι, ήταν η τρίτη στη σειρά εσωτερική εξέγερση, σε ανθρώπινο κόστος και κοινωνικό αντίκτυπο, μετά από εκείνες της άρνησης κατάταξης στο στρατό, στην εμφυλιοπολεμική Νέα Υόρκη και τα επεισόδια του Λος Άντζελες, μετά τη δολοφονία του Ρόντνι Κινγκ από την αστυνομία το 1992.