Μαύρο, η επιστροφή

Όλες οι δραστηριότητες έχουν τα σημεία καμπή τους. Οι εποχές αλλάζουν, οι χίπις «πέθαναν» στο Woodstock, ο κόσμος άλλαξε μετά την 11^η Σεπτεμβρίου, ο Κάνιε Γουεστ αλλάζει κάθε 24ωρο.

Η 25^η Ιουλίου 1980 όμως, πριν από 40 χρόνια δηλαδή, ήταν το χρονικό σημείο καμπής των AC/DC, της πιο λαϊκορόκ μπάντας που πάτησε πόδι στον πλανήτη.

Λίγο καιρό πιο πριν, το συγκρότημα και ο πλανήτης είχαν χάσει τον Μπον Σκοτ, ο οποίος υπέκυψε στις αδυναμίες του. Ενώ το άλμπουμ που θα διαδεχόταν το εμβληματικό Highway to Hell ήταν ήδη στα… κουφώματα, ο Σκοτ βρέθηκε νεκρός μέσα σε ένα Ρενό 5, από αναρρόφηση.

Η μπάντα σκέφτηκε αρχικά να τα παρατήσει, καθώς ο Σκοτ ήταν το σημείο θραύσης της. Ωστόσο, οι γονείς του Σκοτ προέτρεψαν τους υπόλοιπους να συνεχίσουν και μετά από διάφορες δοκιμές, στο στούντιο μπήκε ένας τύπος που έμοιαζε με λιμενεργάτη (οριακά, ήταν κιόλας), τον οποίο ο Σκοτ τον είχε αναφέρει ως καλό ερμηνευτή. Ο Μπράιαν Τζόνσον έπαιξε με τους υπόλοιπους το Whole Lotta Rosie και το Natbush City Limits της Τίνα Τέρνερ και αυτό, ήταν αρκετό.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να στηρίξετε με μια συνδρομή

Αρκετοί από τους στίχους ξαναγράφτηκαν και οι AC/DC ολοκλήρωσαν το άλμπουμ στις Μπαχάμες. Ακόμα όμως δεν είχαν ιδέα τι θα ακολουθήσει.

Το άλμπουμ έγινε ένα από τα πιο πετυχημένα, από όλες τις απόψεις, στην ιστορία του ροκενρόλ. Ο Άνγκους και ο Μάλκολμ ήταν σε δαιμονιώδη κατάσταση, κατευθείαν από το Highway to Hell, με ριφ που κέρδιζαν το παιχνίδι από το πρώτο δευτερόλεπτο.

Ή για την ακρίβεια, από το χτύπημα της καμπάνας του Λέστερσαϊρ, στο Hells Bells που ξεκινάει το δίσκο, ο οποίος είναι γεμάτος με τα σήματα κατατεθέντα των AC/DC: απλότητα και ατέλειωτη ενέργεια.

Ο δίσκος, εκτός από την τεράστια εμπορική του επιτυχία και τα ανεξίτηλα κομμάτια όπως το ομώνυμο, το You shook me all night long και το Let me put my love in to you μεταξύ άλλων, σήμανε και την οριστική αλλαγή της μπάντας, που ποτέ πια δεν θα ήταν ίδια.