Maggot Brain: Ένας φανκ ύμνος και μια ιστορική στιγμή για την κιθάρα

Πριν από 48 συναπτά έτη, στις 12 Ιουλίου 1971, η μουσική σκηνή του Ντιτρόιτ παρήγαγε έδειξε ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ της ιστορίας του ροκενρολ.

Οι Funkadelic έμοιαζαν μια φυσιολογική μουσική εκδοχή μιας περιοχής που τότε, έβγαζε τα πάντα: Από τον Ντελ Σάνον μέχρι τον Ίγκι και τους MC5.

 Υπήρξαν η «αδερφή μπάντα» των Parliament, που διαφέντευε ο αδιανόητα τεράστιος Τζωρτζ Κλίντον, πρόσωπο αναφοράς στη μουσική κολεκτίβα των Parliament/Funkadelic. Ήταν η πιο «σκληρή» εκδοχή ενός μουσικού φάσματος που δεν έμπαινε εύκολα σε κανάλια, καθώς όλη η σκηνή της Νέας Υόρκης αλλά και του Ντιτρόιτ, στις οποίες πατούσε αμφότερα, επηρεαζόταν ιδιαίτερα από τη free jazz και την ψυχεδέλεια.

Το Maggot Brain όμως ήταν  μια άλλη υπόθεση. Παρότι το αόρατο χέρι του Κλίντον καθοδηγούσε τα πάντα, την πρωτοκαθεδρία στο τελικό αποτέλεσμα είχε ο Έντι Χέιζελ, ένας από τους κορυφαίους μαύρους κιθαρίστες όλων των εποχών, ο «Χέντριξ του φανκ».

Ένα βράδυ λοιπόν, η ιστορία θέλει τον Κλίντον να λέει στον Χέιζελ, ότι πρέπει να παίξει κιθάρα σαν «μόλις να είχε μάθει ότι πέθανε η μητέρα του, αλλά αμέσως μετά, να του λέγανε ότι είναι ψέματα και πως ζει». Η λεπτομέρεια ήταν ότι ο Κλίντον ήταν υπό την επήρεια LSD και ο Χέιζελ, ποιος ξέρει… Το αποτέλεσμα ήταν ένα από τα κορυφαία δεκάλεπτα «όχι ακριβώς σόλο» στην ιστορία της μουσικής, ένα κομμάτι που τελικά έδωσε και το όνομά του στο άλμπουμ: Maggot Brain, γιατί είπαμε, ποιος ξέρει τι συνέβαινε στο κεφάλι και των δύο, εκείνη την ώρα.

Το κομμάτι μπήκε σχεδόν αυτούσιο και ο Κλίντον, στην παραγωγή, εστίασε εντελώς στην κιθάρα του Χέιζελ, δημιουργώντας ένα τραγούδι που χωρίς να είναι μόνο κιθαριστικό, έμοιαζε τελικά να είναι. Το αστείο είναι πως, η «μουσική θεωρία» του κομματιού είναι βασικά μια απλή πεντατονική.

O δίσκος δεν ήταν μόνο αυτό το κομμάτι. Είχε μια σειρά ακόμα εξαιρετικών τραγουδιών, όπως για παράδειγμα το super stupid. Αλλά τίποτε δεν μπορούσε να επισκιάσει αυτό που συνέβαινε στα πρώτα δέκα λεπτά του δίσκου…