Κουνώντας το δάχτυλο στον κόσμο...

Του Φώντα ΧΗΤΑ

Να το πούμε από την αρχή. Ιός (covid 19) υπάρχει, πανδημία και κίνδυνος το ίδιο, συμφέροντα πολυεθνικών φαρμακοβιομηχανιών επίσης, πολιτικά παίχνια βεβαίως, πάνω στο φόβο, την ημιμάθεια, τον βομβαρδισμό αλλόκοτων πληροφοριών και την αδυναμία να ξεχωρίσει ο μέσος πολίτης, που είναι η αρχή και το τέλος του ψέματος και της αλήθειας.

Έρχεται λοιπόν η καλή μας η κυβέρνηση των πολυχρονεμένων και ξεδιπλώνει πιά πάλι την επικοινωνιακή της τακτική, επιχειρώντας να επαναλάβει το μοτίβο του περασμένου Μάρτη, στο μείζον αυτό ζήτημα δημόσιας υγείας.

Θεωρεί μάλιστα πως, επειδή τότε το γενικό μάντρωμα για σχεδόν 3 μήνες, ελλείψει οιουδήποτε άλλου σχεδίου επί του πρακτέου, με το Εθνικό Σύστημα Υγείας ημιδιαλυμένο, λειτούργησε  γιατί οι πολίτες πρώτα και κύρια πειθάρχησαν, η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί και έτσι να κρύψει τις πομπές της όλο αυτό το διάστημα.

Αμ δε, όμως. Όταν εκπέμπεις, το διάστημα που μεσολάβησε μετά την καραντίνα, εντελώς αντικρουόμενα μηνύματα με τις πολιτικές πρακτικές και δράσεις σου, μην περιμένεις τώρα, το πόπολο να σε χειροκροτήσει στα μπαλκόνια…

Οι νόμοι της αγοράς, η βαριά μας λέει βιομηχανία, ο τουρισμός, η έπαρση και η αλαζονεία,  όταν όλο αυτό το διάστημα το χρησιμοποιείς για να νομοθετήσεις άρον, άρον, το πλαίσιο πάνω στο οποίο θα υφανθεί στο άμεσο μέλλον η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική σου – γιατί άραγε αναβαθμίστηκε ο Σκυλακάκης νομίζετε, με βίο και πολιτεία στη θεωρητική προσέγγιση της οικονομικής πολιτικής – και απλά ανοίγεις τα σύνορα σου σχεδόν ανεξέλεγκτα, γιατί λέει «η Ελλάδα νίκησε τον κορωνοϊό και είναι ασφαλής χώρα», μοιραία μετά αρχίζεις να ξανακουνάς το δάχτυλο στον δυστυχή, πλην όμως όχι άμοιρο ευθυνών, Έλληνα πολίτη…

Αλλά φευ, οι πολιτικοί τσαμπουκάδες δεν έχουν πια πέραση. Η αίσθηση της άτρωτης ηγεσίας, του πολιτικού προσωπικού που νομίζει ότι προέκυψε με παρθενογένηση και τα «μπουκωμένα» Μέσα Ενημέρωσης, δεν μπορούν να σε περάσουν από τη λαίλαπα που έρχεται, αμόλυντο και ατσαλάκωτο.

Είναι τόσες οι αβελτηρίες, οι αλλοπρόσαλλες τακτικές, τα ήξεις, αφίξεις και οι στρατηγικές του ποδαριού, του φαίνεσθαι και της επικοινωνίας, που, κανείς – παροπλισμένος ως τώρα – Τσιόδρας, όσο συμπαθής και αν είναι, κανείς… στρατάρχης Χαρδαλιάς, καμία στρατηγική μαστιγίου και καρότου, δεν μπορεί να πείσει, πλέον, μια δύσπιστη πια κοινή γνώμη.

Κι αν σε όλο αυτό τον αχταρμά, ενός στρατηγικού σχεδίου, προσθέσεις και τα εθνικά μας θέματα, με το «τραπέζι του διαλόγου» με τον Ερντογάν, που τόσο μεθοδικά έχει ετοιμαστεί από τους «συμμάχους» μας, κρύος ιδρώτας μπορεί να σε λούσει, για αυτά που θα περιμένεις και έρχονται…

Αν λοιπόν,  από την παιδική σας ηλικία, θυμάστε την ιστορία με τον  βοσκό και τα πρόβατα, καλό είναι να πάρουμε όλοι, από μόνοι μας, όσα μέτρα προφύλαξης απαιτούνται για τον ιό, αφήνοντας το λύκο να περιφέρεται ασκόπως…