Κάτι σουλτάνοι από το Λονδίνο

Πριν από 42 χρόνια, στις 7 Οκτωβρίου, κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ-σταθμός για τη μουσική, εντός και εκτός «ροκ συνόρων»: το ντεμπούτο των Dire Straits.

Οι αδελφοί Νόπφλερ από το Μπλάιθ ήταν διαβασμένα παιδιά. Ο Ντέιβιντ, ο μικρότερος, είχε τελειώσει το Πολυτεχνείο και μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου έπιασε δουλειά. Ο Μαρκ, ο μεγαλύτερος, ήταν ήδη λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Λιντς, παντρεμένος και χωρίς ιδιαίτερες ενδείξεις ότι θα γίνει ένας από τους πιο cool δεξιοτέχνες της κιθάρας.

Και τα δύο αδέρφια είχαν μουσική παιδεία και παίζανε σε κλαμπ, ωστόσο μέχρι να τα φέρει έτσι η ζωή (ο Μαρκ να πάρει διαζύγιο και να μετακομίσει μαζί με τον αδερφό του πχ) δεν διαφαίνονταν στον ορίζοντα οι Dire Straits.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή, εδώ:

Το πρώτο τους άλμπουμ ηχογραφήθηκε μέσα σε τρεις περίπου εβδομάδες στο Λονδίνο. Το όνομα, ο ιδιωματισμός για τις δύσκολες συνθήκες, το πήρανε ακριβώς επειδή τα οικονομικά τους ήταν άθλια. Για να ηχογραφήσουν το πρώτο ντέμο τους, δανείστηκαν λεφτά.

Μέχρι που ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, ο Τσάρλι Γκίλετ, έπαιξε στο Sultans of Swing στην εκπομπή του.

Η μπάντα κέρδισε ένα συμβόλαιο με τη Vertigo και ένα μήνα στο στούντιο. Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, κυκλοφόρησε το άλμπουμ που κάθε κιθαρίστας που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να ακούει σταθερά, αλλά ταυτόχρονα είναι ένα και από τα πιο εντυπωσιακά ντεμπούτο άλμπουμ όλων των εποχών.

Το Sultans και ο «ήσυχα καταιγιστικός» ρυθμός του, ήταν η μεγάλη επιτυχία. Τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου όμως, εκεί που ο Νόπφλερ έδειχνε το ταλέντο του στη δημιουργία μουσικών φράσεων και η μπάντα έδινε ρέστα, ήταν το In the Gallery και φυσικά, το Down to the Waterline.