Καήκαμε…

Τρια μόλις χρόνια μετά την τραγωδία στο Μάτι, 2,5 μετά την τραγωδία στη Μάνδρα, 14 μετά την τραγωδία στην Ηλεία, 6 μήνες μετά την καταστροφή στην Καρδίτσα…

Όχι, δεν υπάρχει η τυπική συνέχεια στην πρόταση με τις φετινές καταστροφές. Οι συνέπειες αυτού που γενικόλογα και υποκριτικά ξορκίζει η εξουσία ως «κλιματική αλλαγή» δεν έρχονται, ούτε είναι περαστικές. Η κλιματική αλλαγή είναι εδώ. Είναι καθημερινότητα. Μαζεύονται πολλές σε μια τυπική εισαγωγική πρόταση. Και η ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζει τις καταστροφές ως μια πρόσκαιρη, έκτακτη κατάσταση που θα παρέλθει και θα είμαστε όλοι-ες ξανά χαρούμενοι.

Δεν είναι έτσι. Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη έχει αποτύχει σειριακά στις διαχειρίσεις έκτακτων (που είναι τακτικές πλέον) αναγκών, από το καλοκαίρι του ’20 και μετά. Η μόνη της διαθέσιμη καλή σύγκριση με την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, είναι ότι στην απίστευτη καταστροφή του Ιουλίου-Αυγούστου ’21 από τις πυρκαγιές, δεν υπάρχουν ανθρώπινα θύματα.

Εάν όμως αυτό καταντάει να είναι το μοναδικό μέτρο και επιχείρημα, λίγο πριν χαθεί κάθε πολιτική αξιοπρέπεια, τότε υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα. Η νυν κυβέρνηση έχτισε το προφίλ της στην απόλυτη ανικανότητα της προηγούμενης να αποτρέψει μια τραγωδία στο Μάτι, προβάλλοντας από το προφανές μέχρι απίθανη λασπολογία. Η νυν αντιπολίτευση είναι απόλυτα έτοιμη να επιστρέψει την πληρωμή με το ίδιο νόμισμα, σήμερα. Δυστυχώς γι αυτή, το βασικό «σώμα» των ΜΜΕ έχει ιδιοκτήτες-πολιτικούς συνδαιτημόνες στην κατάστρωση της πολιτικής στρατηγικής της κυβέρνησης.

Η αποτυχία όμως είναι εδώ. Όπως το αφήγημα για «φυσιολογικό καλοκαίρι» παρασύρθηκε από το 4^ο κύμα της πανδημίας και η κυβέρνηση προσέτρεξε στην ελιτίστικη, κενή περιεχομένου και εν τέλει, βαρετή «ατομική ευθύνη», έτσι και τώρα, παρακολουθούμε την Ελλάδα να καίγεται και οι άνθρωποι που παλεύουν να τη σβήσουν, να είναι λιγότεροι αριθμητικά από τις ανάγκες, έστω και αν υπερβάλλουν εαυτούς (εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι…).

Δεν είναι δυνατόν μια χώρα που απειλείται δύο, τρεις και τέσσερις φορές τη δεκαετία από πυρκαγιές-wildfires, με ανθρώπινα θύματα και ανυπολόγιστες περιβαλλοντικές καταστροφές, να μην έχει δικό της, ισχυρότατο, σύγχρονο, πλήρως επανδρωμένο δίκτυο πυρόσβεσης, με σχέδιο που δεν αλλάζει κάθε φορά που ξηλώνεται κάποιος υπεύθυνος, για να επανέλθει με την επόμενη κυβέρνηση.

Δεν είναι λογικό να πληρώνουμε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για ενοικιάσεις πυροσβεστικών ελικοπτέρων και να είναι είδηση το «στην Περιφέρειά μας φέτος θα σταθμεύσει το ελικόπτερο», τη στιγμή που ο βασικός στόλος πυροσβεστικών αεροσκαφών δεν μπορεί να απογειωθεί όταν οι θερμοκρασίες ξεπερνάνε τους 38 Κελσίου. Δηλαδή, υπάρχει «επιτελικός» σε αυτή την κυβέρνηση που με πρόβλεψη για 40+ για μια εβδομάδα, στο πιο καυτό καλοκαίρι των τελευταίων ετών, σκέφτηκε «εντάξει μωρέ, θα στείλουμε τα κανανταίρ»; Σοβαρά τώρα;

Δεν είναι σοβαρό να αγοράζονται κάθε τρεις και λίγο αστυνομικά οχήματα και τα πυροσβεστικά μέσα να θεωρούνται «έκτακτες ανάγκες».

Επίσης, δεν είναι λογικό να στηρίζεται το πυροσβεστικό σώμα κατά μεγάλο ποσοστό σε εποχιακούς, μετακινούμενους κ.λπ. Σε μια χώρα που αντιμετωπίζει τέτοιου μεγέθους προβλήματα, χρειάζονται μόνιμοι-ες, εκπαιδευμένοι-ες πυροσβέστες. Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός «αγανακτά» λέγοντας ότι «δεν είναι οι μόνιμες προσλήψεις η λύση» (στα νοσοκομεία) και ο δήμαρχος Αθήνας (και συγγενής του) ότι μια συσκευή κάνει τη δουλειά 30 δέντρων, δεν είναι οικονόμοι, συνετοί και «επιτελικοί». Επιτηδευμένα άσχετοι είναι…

Αυτές είναι πλέον οι κανονικότητές μας: περίοδοι σχετικής ηρεμίας και όλο και πιο συχνά και μεγάλα διαστήματα με πλημμύρες, θερμοκρασίες άνω των 40 βαθμών, πανδημίες, πυρκαγιές. Εάν η εξουσία δεν τα αντιμετωπίσει, θα συνεχίσει το σερί αποτυχίας και θα προσπαθεί να περιορίσει επικοινωνιακά τη ζημιά, με φωτογραφίες του Κώστα του Καραμανλή με αεροπορικό μπουφάν στις 16 Αυγούστου με 35 Κελσίου, του Κυριάκου του Μητσοτάκη με σηκωμένα μανίκια και του Μιχάλη του Χρυσοχοΐδη πασπαλισμένου με στάχτες.

Δεν θα αρκούνε για πάντα αυτά όμως.

Η κυβέρνηση απέτυχε με κριτήριο μια βασική της υπόσχεση: την ασφάλεια. Όχι αυτή των μετεμφυλιακών ονειρώξεων που φέρνουν αγόγγυστα ψήφους, από τη διαχρονικά διχασμένη ελληνική κοινωνία και αναδεικνύουν τους χειρότερους-ες σε θέσεις ευθύνης. 

Την άλλη, την ασφάλεια από τη φωτιά, την πλημμύρα, την πανδημία. Την αναγκαία δηλαδή…