O πρώην πλανητάρχης Μπαράκ Ομπάμα, είναι φανατικός οπαδός της. Ο Κέβιν Σπέισι, πρωταγωνιστής της, έχει ανάγει σε νέα σφαίρα την έννοια του κακού. Η Ρόμπιν Ράιτ, συμπρωταγωνίστρια, διδάσκει πώς με το απαράμιλλο στυλ μπορείς να γίνεις ο Μακιαβέλι της εποχής σου. Κυρίες και κύριοι, το House of Cards μπήκε στον πέμπτο κύκλο του και είναι καλύτερο από ποτέ.
Η σειρά του Μπο Γουίλιμον (βασικά), είναι ταυτόχρονα η χαρά του συνωμοσιολόγου και του πολιτικού αναλυτή. Ο συγγραφέας της, δημιουργός των επίσης πολιτικών «Ειδών του Μαρτίου», έχει καταφέρει να παγιδέψει το κλίμα μιας τηλεοπτικής σειράς που μόνο το Wire, τα είχε καταφέρει τόσο καλά μέχρι τώρα. Και το κάνει με απλά εργαλεία: τη διαλεκτική προσέγγιση της αμερικάνικης πολιτικής ιστορίας.
Οι πολιτικές ισορροπίες στις ΗΠΑ δεν ανταποκρίνονται στο απλούστερο σχήμα που έχουμε στο μυαλό μας. Οι πιο ριζοσπαστικές και προοδευτικές παρεμβάσεις στις απαρχές της αμερικάνικης δημοκρατίας έγιναν από ρεπουμπλικάνους προέδρους και έγιναν κατορθωτές, συχνά με «πλάγια μέσα». Ο Φρανκ Άντεργουντ, ο πρόεδρος του House of Cards το ξέρει πολύ καλά αυτό και το εφαρμόζει σε κάθε ευκαιρία, χωρίς να τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο παρά μόνο η εξουσία. Εκλεγμένος με τους Δημοκρατικούς, ο Φρανκ και η Κλαιρ, η γυναίκα του, δίνουν άλλο περιεχόμενο στις έννοιες «βυζαντινισμός», «δολοπλοκία» και «καμαρίλα». Όλα υπάρχουν μόνο για ένα λόγο, αυτό που διδάσκει σε ταχύρρυθμα μαθήματα ο σύγχρονος καπιταλισμός: για την εξουσία και την παραμονή σε αυτή.
Οι αντιθέσεις της σειράς είναι ανατριχιαστικές, όπως επίσης, χάρη στα ευρηματικά σενάρια, ανατριχιαστικές είναι και οι αναλογίες με πραγματικά, επίκαιρα γεγονότα. Παρότι το HoC δεν έχει επιτρέψει να συμβεί κάτι αντίστοιχο με τον Τραμπ, προτιμώντας μια εξίσου γκροτέσκα και επικίνδυνη, αλλά πολύ λιγότερο ανόητη και γραφική εκδοχή του καπιταλισμού, τα δεδομένα είναι παρόντα. Οι «παράλληλες αλήθειες» ως πρακτική, ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο η αμερικάνικη δημοκρατία ανάγεται σε υπόθεση των λιγότερων δυνατών, ώστε να είναι κατά το περισσότερο δυνατό ελεγχόμενη, είναι επίσης παρούσες.
Η πέμπτη σεζόν που ακολούθησε δύο μάλλον «χλωμές», είναι αυτή που θα υπενθυμίσει ότι η δημοκρατία είναι αρεστή μόνο όταν είναι ελεγχόμενη. Δείτε μόνο τα τεχνάσματα που χρησιμοποιεί το ζεύγος Άντεργουντ και ανατρέξτε στο σύνταγμα των ΗΠΑ, ένα από τα πιο προοδευτικά κείμενα της ανθρωπότητας, για να διαπιστώσετε ότι οι νέες απολυταρχίες επιβάλλονται στο όνομα των αποφάσεων που πάρθηκαν για να τις αποτρέψουν ή να τις καταργήσουν.
Το House of Cards παίρνει οριστικά τη θέση του στο πάνθεον των κορυφαίων τηλεοπτικών σειρών, χωρίς να είναι καν πρωτότυπη ιδέα (ήδη, έχει υπάρξει ένας αγγλικός πρόδρομος στη δεκαετία του ’90), πηγαίνοντας εκεί που δεν τόλμησε να πάει ποτέ το West Wing.
Ο έλεγχος του πλανήτη είναι τελικά πολύ απλός. Είναι ο Φρανκ Άντεργουντ που λέει «meet your new daddy»…