H ώρα των MC5

Πριν από 50 ακριβώς χρόνια, οι MC5 κυκλοφορούσαν το κύκνειο άσμα στην πολύ σύντομη δισκογραφική τους πορεία.

Το πιο αδικημένο και ταυτόχρονα, καταπληκτικό συγκρότημα που πάτησε τα χώματα και τα stages του Μίσιγκαν και του υπόλοιπου πλανήτη, τον Ιούλιο του 1971 ήταν ήδη σε περίεργη κατάσταση. Οι καταχρήσεις είχαν κερδίσει πολύ περισσότερο χώρο από τη δημιουργικότητα και την ίδια την ισορροπημένη ύπαρξη των μελών της μπάντας, η οποία μέχρι τότε είχε προλάβει να κάνει σχεδόν τα πάντα: να βγάλει ένα τρομερό και ένα καλό άλμπουμ, να παίξει σε όποια κατάληψη και συγκέντρωση κατά του Βιετνάμ είχε βρει εύκαιρη, να μπει στο στόχαστρο του FBI κ.α.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή εδώ:

Το High Time έμοιαζε πολύ με… πρώτος δίσκος. Ο Λένι Κέι (και κιθαρίστας της Πάτι Σμιθ επίσης…) είχε γράψει στο Rolling Stone, το οποίο δεν είχε συμπαθήσει ιδιαίτερα το Kick out the Jams, ότι ο δίσκος διηγείται την ιστορία της θρυλικής τους υστεροφημίας» τους, αλλά και του χαρίσματος που είχε η μπάντα.

Αυτό το χάρισμα, το πετούσαν όπου έβρισκαν. Ο Κρέιμερ και ο Ντέιβις κατέληξαν στη φυλακή, ο Σμιθ διασώθηκε χάρη στην Πάτι, ο Τάινερ προσπάθησε ανεπιτυχώς να επαναφέρει τη μπάντα.

Και όμως, το High Time δεν μαρτυρούσε τίποτε από όλο αυτό το χάος. Είχε τουλάχιστον 4 τρομερά κομμάτια, συν το απαύγασμα της συνθετικής ικανότητας του Σμιθ στο Over and Over. Στον δίσκο παίζουν εξέχουσες φυσιογνωμίες όπως ο Μπομπ Σίγκερ αυτοπροσώπως.

Επίσης, το Sister Anne θα έμενε στην ιστορία για πάντα, ακόμα και όταν όλα τα μέλη των MC5 θα έχουν φύγει από το μάταιο τούτο κόσμο.