Η Τζάκι Μπράουν και εμείς

Πριν από 25 χρόνια, Χριστούγεννα του 1997, ο Κουέντιν Ταραντίνο κυκλοφόρησε τη μάλλον καλύτερη ταινία του: Τζάκι Μπράουν.

Ο Ταραντίνο τω καιρώ εκείνω ήταν παντού: ήταν στα σενάρια του True Romance, στο καστ του From Dusk Till Dawn, στους «Γεννημένους δολοφόνους», σε ό,τι γενικά έμοιαζε αρκετά με «αντικουλτούρα» στο Χόλυγουντ.

Το 1997 όμως, ξεκίνησε αυτό που πάντα ήθελε να κάνει: να αποτείνει φόρο τιμής στα πράγματα που τον επηρέασαν. Έτσι λοιπόν, πήρε τη (θεά) Παμ Γκριρ και έφτιαξε επάνω της μια ωδή στις Blaxploitation movies των ‘70s. Βασίστηκε στο σενάριο ενός πρόσφατου, τότε βιβλίου, του Rum Punch του Έλμορ Λέοναρντ, πήρε ένα τηλεφωνάκι τον Σάμιουελ Λ. Τζάκσον και τη Μπρίτζετ Φόντα που πάντα ήταν (και θα είναι) στην αναμονή και ιδού: Η Τζάκι, μια αεροσυνοδός, κάνει δουλειές για έναν έμπορο όπλων στο LA, που μαντέψτε ποιος είναι (ο Τζάκσον).

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Η ταινία είναι ένα ατέλειωτο flow χαρακτήρων, ατάκας και ταραντινικής στυλιζαρισμένης βιας. Ο Ρόμπερτ ντε Νίρο είναι μνημείο αναφοράς ως Λουίς Γκάρα και ο Τζάκσον είναι ακόμα πιο Jules από ό,τι στο Pulp Fiction. Κοντά τους, ένας επίσης εξαιρετικός Ρόμπερτ Φόρστερ, που πήρε και όσκαρ β΄ ανδρικού, για το ρόλο του.

Πέραν όμως τούτων, η ταινία είχε ένα ταραντινικού επιπέδου σάουντρακ, αυτά που ακόμα και στις χειρότερες (Once upon a time in Hollywood) στιγμές του, ο Κουέντιν ξέρει να ταιριάζει τόσο καλά, με τις εικόνες του: Από τους Delfonics μέχρι τους Grass Roots και τον Τζόνι Κας μέχρι τον Μπιλ Γουάιτερς,  και το Across 110^th Street του Μπόμπι Γούμακ, το σάουντρακ είναι ό,τι πρέπει. Και don’t touch my levels που έλεγε και ο ΣΛΤζ.