Η μουσική γενιά των τρομοκρατών

Ο Φεβρουάριος ήταν πάντα παραγωγικός μήνας για το ροκενρόλ. Τέτοιο καιρό βγήκε το «άσμα ασμάτων» των Sabbath, το πρώτο τους, σημαδιακό και τρομακτικό άλμπουμ που καθορίζει εν πολλοίς το σκληρό ήχο μέχρι σήμερα, 50 χρόνια μετά.

Τέτοια εποχή βγάλανε οι Allman Brothers Band το Eat a Peach το 1972, η Καρόλ Κίνγκ το Tapestry ένα χρόνο νωρίτερα, τέτοια και οι Death το Spiritual Healing πριν από 30 χρόνια, το Tabula Rasa των Einstürzende Neubatuten το ’93 κ.ο.κ.

Κυκλοφόρησε όμως και ένα (σχεδόν) ντεμπούτο που έκανε τη σύσταση μιας μπάντας ικανής για το καλύτερο και το χειρότερο. Συχνά, την ίδια στιγμή.

Οι Manic Street Preachers λοιπόν, μια τρελή μπάντα από Μπλάγκουντ, στην Ουαλία, είχαν ήδη ένα EP όταν στις 10 Φεβρουαρίου 1992 κυκλοφόρησαν τον Generation Terrorists, που μπορεί να ήταν και το κορυφαίο της χρονιάς.

Η αλανοπαρέα του Τζέιμς Ντιν Μπράντφιλντ, με τον Ρίτσι Έντουαρτς τότε στη σύνθεσή της ακόμα (που δεν έπαιζε πάντως, αλλά έγραψε στίχους), έδωσε το στίγμα της με κομμάτια όπως το Motorcycle Emptiness και το You love us.

Το άλμπουμ «έσφυζε» από τον Έντουαρτς. Είχε μέχρι και κομμάτι του σώματός του στο εξώφυλλο. Το άλμπουμ «τα έχωνε» σε πράγματα που όσο κοινότοπα και να φαίνονταν, όπως πχ ο καταναλωτισμός, περιέγραφε τα όρια ενός «μηδενιστικού μανιφέστου». Ανάμεσα τις συμμετοχές ήταν και αυτή της Τρέισι Λορντς, γνωστής πορνοστάρ, που έκανε ένα ντουέτο στο Little baby nothing.

Τρία χρόνια αργότερα, ο Έντουαρτς εξαφανίστηκε. Οι υπόλοιποι ήταν εξίσου ισχυρές περσόνες (ειδικά ο Μπράντφιλντ) για να κρατήσουν ψηλά τη σημαία του γκρουπ, αλλά με ορατή την αρνητική επιρροή διαφόρων πραγμάτων επάνω τους.

Το Generation Terrorists όμως, ήταν μια συγκλονιστική μουσική παρένθεση σε μια εποχή που όλοι (μα όλοι) έμοιαζαν αρκετά μπερδεμένοι με τα πάντα. Και οι MSP πάντα, ακόμα και σήμερα, διατηρούν μια ικανότητα να εκλαϊκεύουν τα πράγματα…