Η Λόλα και άλλες ιστορίες

Το 1970 οι Kinks ήταν κάτι σαν τους Oasis το 2000, αλλά επί 100 περίπου φορές περισσότερο. Ήταν έξυπνοι, ταλαντούχοι, κωλόπαιδα, στυλάτοι και κυρίως, ο Ρέι και ο Ντέιβ Ντέιβις τα έβαζαν με όλο τον κόσμο, για σοβαρά και μη ζητήματα.

Τότε λοιπόν, στις 27 Νοεμβρίου 1970, κυκλοφόρησαν το Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One ή απλώς Lola Versus Powerman ή απλούστερα Lola.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:  

Ναι, σε αυτό τον δίσκο υπάρχει και το τραγουδάκι που εν έτει 1970 μιλάει για τρανς άτομα και βασικά για τη Λόλα, που walks like a woman and talks like a man.

Ο δίσκος όμως δεν ήταν μόνο το τεραστίων διαστάσεων, κλασικό χιτ. Ήταν ένα ενιαίο έργο, όπου οι Kinks κορόιδευαν τη μουσική βιομηχανία σε κάθε της έκφανση.

Για πέντε περίπου χρόνια, οι Kinks δεν μπορούσαν να παίξουν στις ΗΠΑ, λόγω του αποκλεισμού που τους είχε επιβάλλει η Ένωση Μουσικών.

O λόγος ήταν ότι στην πρώτη τους επίσκεψη, με το You Really Got me στις βαλίτσες, τα έκαναν όλα ίσιωμα. Ξύλο, ποτά, γκρούπις, ξύλο, χειρονομίες, ξύλο, κωλοπαιδισμοί, ξύλο. Κάπου στο Σακραμέντο πλάκωσαν στο ξύλο έναν roadie που διέδιδε ότι το british invasion ήταν στην πραγματικότητα communist invasion, ενώ αποφάσισαν να παίξουν στην τηλεόραση χωρίς να καταβάλλουν τα δέοντα που προβλέπονταν, στην Ένωση Μουσικών.

Και αυτή, τους εξόρισε.

Το Lola λοιπόν ήταν κάτι σαν δυναμική επάνοδος των Kinks στα πάντα, μεταξύ αυτών και στις ΗΠΑ, αφού τα βρήκανε με τους συνδικαλιστές. Ο δίσκος ήταν ένα γενικό έπος «χωσίματος» και όπου ο Ρέι άφηνε και λίγο τον Ντέιβ, τα αποτελέσματα ήταν εξίσου καταπληκτικά (Strangers, Rats).

Επίσης, ο δίσκος είναι το part one, χωρίς ποτέ να αποκτήσει part two όμως. Σύμφωνα με τη βιογραφία των Kinks, το All Day and All of the Night, η μπάντα ήταν έτοιμη να συνεχίσει τις (χειμαρρώδεις) ηχογραφήσεις, αλλά τελικά παράτησε το σχέδιο στη μέση, για να φτιάξει ένα ακόμα αριστούργημα, το Muswell Hillbillies, ένα ακριβώς χρόνο αργότερα.

Το «Lola» παραμένει ένα «κρυφό διαμάντι» του ροκενρόλ, που το εκτιμήσανε διάφοροι παράξενοι. Ένας από αυτούς, ο αγαπημένος Γουές Άντερσον, έβαλε το μισό σχεδόν LP στο Darjeeling Limited του 2007.