Η κυρίαρχη τάση και τι παθαίνουν όσοι την αγνοούν

Το 1971, ο Ρίτσαρντ Νίξον είχε υπέρ του τις δημοσκοπήσεις.

Ο λαός έλεγε ότι συμφωνούσε με τις δολοφονίες των φοιτητών από την εθνοφρουρά στο Πανεπιστήμιο του Κεντ. Ο λαός δεν συμφωνούσε με τον πόλεμο στο Βιετνάμ, αλλά θεωρούσε το αντιπολεμικό κίνημα «μαλλιάδες τρομοκράτες». Ο λαός γενικά, δεν είχε μια άποψη. Είχε διάφορες και τα γκάλοπ κατέγραφαν κάποιες από αυτές. 

Ο Νίξον, όντας στο απόγειο της δημοφιλίας, έγινε ο μόνος πρόεδρος των ΗΠΑ που οδηγήθηκε στην παραίτηση για διαφθορά, διαπλοκή με μυστικές υπηρεσίες, ενώ κατηγορήθηκε και για προδοσία από τον προκάτοχό του Λίντον Τζόνσον.

Τότε, όπως και σήμερα, συνεχίζουν να αδυνατούν να καταγράψουν την κυρίαρχη τάση.

Ένας λόγος παραπάνω, είναι ότι οι δημοσκοπήσεις, ως εργαλείο της εξουσίας κυρίως, έχουν φθαρεί από την ίδια φθορά που πλήττει την εξουσία.

Αυτό για παράδειγμα παθαίνουν επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα, σε βαθμό να έχουν καταντήσει αναξιόπιστες και τώρα, που καταγράφουν την υπαρκτή ανοδική (έως και εξουσιαστική) εκλογική τάση της αντιπολίτευσης, να μην μπορούν να ανακτήσουν το κοινό και την αξιοπιστία τους. Είναι ο δεύτερος τομέας που το παθαίνει αυτό στην Ελλάδα, μετά τη δημοσιογραφία των «κομπέρ» στα δελτία ειδήσεων, που πλέον έχουν διαβεί το σύνορο που χωρίζει το δημοσιογράφο, από τον απλό συνομιλητή της εξουσίας.

Η ένδειξη λοιπόν, είναι ότι η ΝΔ θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, κάτι που μοιάζει φυσιολογικό, την παρούσα στιγμή. Ωστόσο, καμία δημοσκόπηση δεν καταγράφει τα επιμέρους χαρακτηριστικά και δεν αποκαλύπτει την κυρίαρχη τάση. Δεν εξετάζει για παράδειγμα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει το ρεύμα, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που εξαντλεί τετραετία τα τελευταία δέκα χρόνια. 

Αν δεν ξέρετε τι σημαίνει «πάω στις εκλογές έχοντας την εξουσία», ρωτήστε τους Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή τι έγινε στις εκλογές του 2000.

Το ερώτημα πάντως παραμένει: τι λέει η κυρίαρχη τάση; Τι θα πούνε τα φτωχά στρώματα που έχουν δημιουργηθεί στη χώρα τα «μνημονιακά» χρόνια; Θα «ψηθούν» με την ευρεία κενή (και διασκεδαστική σε ένα βαθμό) αντικομμουνιστολογία των ακροδεξιών Βορίδη-Γεωργιάδη ή θα υποκύψουν στον «μαγκιώρικο» και πολύ φτηνό κρητικισμό του Πολάκη; Θα δώσουνε πίστωση χρόνου σε μια άλλη κυβέρνηση ή θα αρκεστούν στη σταθερότητα, η οποία όμως είναι κάτω από την ίσαλο γραμμή ενός πολύ πρόσφατου επιπέδου διαβίωσής τους;

Όλα τα παραπάνω, είναι πράγματα που δεν θα καταγράψει καμία δημοσκόπηση. Είτε γιατί δεν μπορεί, είτε ακόμα γιατί δεν θέλει. Μπορεί να τα καταγράψει όμως όποιος πολιτικός φορέας ανακτήσει (ή τουλάχιστον, προσπαθήσει να το κάνει) την επαφή με τον κόσμο, πηγαίνοντας αυτός εκεί που ο κόσμος ζει και δουλεύει, χωρίς να περιμένει κάτι τέτοιο από τις υπό διάλυση ή διαλυμένες κομματικές νομαρχιακές του σε όλη τη χώρα.

Τι θα γίνει τελικά; Θα δείξει…